Να εφαρμόσουμε. Να εφαρμόσουμε την ΑΡΡΩΣΤΙΑ στα πάντα. Να εφαρμόσουμε τα πάντα στην αρρώστια. Η αρρώστια σαν πέρα για πέρα τεχνικό ‘ζήτημα’[technical matter]. Να επεμβαίνουμε και να παρεμβαίνουμε ο καθένας υπέρ της αρρώστιας, ανά πάσα στιγμή και παντού. Και τούτο δεν είναι ούτε περισσότερα ούτε λιγότερο από το να αλλάξουμε ριζικά τα πάντα ανατρέποντας τα. Να αρρωσταίνουμε στα γέλια [krank lachen] επί του κάθε τι που επιχειρεί να συρρικνωθεί δια της εξυγίανσης [gesund schrumpfen]. Να στιγματίσουμε ο καθένας τον ίδιο τον εαυτό του υπέρ της αρρώστιας. Να συρρικνώσουμε δια της αρρώστιας [krank schrumpfen] το Μέτωπο των Ασθενών εις τον Ασθενή της πρώτης γραμμής του μετώπου.

Για ποια αρρώστια γίνεται λόγος? Γίνεται λόγος για κάθε ΔΥΝΑΜΗ (ΣΘΕΝΟΣ) η οποία, κυρτωμένη και αναδιπλωμένη εντός του ιδίου του εαυτού της [in sich verschraenkte Kraft], υπερπηδάει και ξεπερνάει το ΟΡΙΟ [Schranke, limit, φράγμα] του ίδιου του εαυτού της [die sich als Schranke ueberspringt]. Άρα γίνεται λόγος για κάθε αρρώστια: η οπισθοδρομική καρκίνο-βαδίζουσα δεν διαφέρει από την φαντασιόπληκτη και παρά-φρονούσα [die krebsende macht es nicht anders als die waehnende], ούτε η θανατηφόρα δε από την λιμοκτονούσα αρρώστια. Είναι σοβαρότατος, είναι εφικτός, και πρέπει να γίνει επί τόπου, επειγόντως.

Όποιος θάρρει να αγκαλιάσει την αρρώστια ως όπλο, σ’ αυτόν η βία (ρίζα: θάνατος) αποκαλύπτεται ως ανίσχυρη αξία, η εξουσία (ρίζα: μαγεία) δε ως φθαρμένη απάτη χωρίς όρια [schrankenlos fauler Zauber]. Η αρρώστια είναι ο λοστός αποτελούμενος από δύναμη και όριο [Krankheit ist das Brecheisen aus Kraft und Schranke]. Η ιατραρχή δεν είναι παρά η ταιριαστή - επειδή πλεοναστική - λέξη περίσσευμα πέρα και δεξιά της αρρώστιας και της γραμμής ρήξης.

Τα τακτικά πεδία εφαρμογής της αρρώστιας [pathopractical topoi] συνιστούν το γίγνεσθαι [Werden, Prozess,   coming-into-and-remaining-in-being], ο κόσμος [Welt] και ο λόγος [Wort]. Η πάθο-πρακτική υφίσταται στο να κυρτώσει εντός των ιδίων τους των εαυτών τη δύναμη και τα όρια του γίγνεσθαι [Werden], του κόσμου [Welt] και του λόγου [Wort] έως το σημείο στο οποίο ραγίσουν: Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΙΡΙΟ ΣΗΜΕΙΟ [punctum saliens] όταν:

μετατρέπουμε το γίγνεσθαι [Werden] από τη στενοχώρια για την ‘διαφύλαξη της υγείας’ σε αναταραχή / αναβρασμό [Wirre, turmoil],

μετατρέπουμε τον κόσμο [Welt] ώστε να αρρωσταίνει [krank werden – becoming ill],

μετατρέπουμε τον λόγο [Wort] σε λογομαχία και επίθεση [Widerstreit].

Έως τώρα το γίγνεσθαι [Werden], ο κόσμος [Welt] και ο λόγος [Wort] υποτάσσονται στην εξουσία της τάξης των ιατρών [Heilsgewalt, violence of salus (HEIL)].

Το γίγνεσθαι [Werden], και τούτο εννοείται, είναι φυσικά - για να μην πούμε ιατραρχικά - η ‘διαφύλαξη της υγείας’.

Ο κόσμος [Welt] είναι η βίαια εξουσία της αξίας δίχως όρια [schrankenlose Wertgewalt – violence of value without limits];

Ο λόγος [Wort] είναι ο τρομοκρατικός οδοστρωτήρας [Terrorwalze] και ο τύπος θωράκισης [Panzerpresse] κατά της αρρώστιας (θεραπεία).

Και η ίδια η αρρώστια, κομματιασμένη και διαμελισμένη σε σωματική διαταραχή [somatosis], ψυχοπάθεια, αντίδραση, κακό, ενοχή, ψύχωση, νεύρωση και παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, είναι ο φυσητήρας και η σύριγγα ενίσχυσης της ιατραρχής και της μεταφυσικής, είναι, εν συντομία, η ξεφουσκωμένη δεξαμενή των δυνάμεων συρρίκνωσης δια της εξυγίανσης [aufgeblasener Kraftspeicher der Gesundschrumpfung – puffed up storage of what is shrinking by health].

Η πάθο-πρακτική είναι εξ ίσου μακριά τόσο από την στρατιωτική τακτική όσο και από το προϊόν συρρίκνωσης της [Schrumpfprodukt]: το ιατρικό ‘τακτ’. Η πάθο-πρακτική αγνοεί κάθε τι σχετικά με την προσαρμογή των τεχνικών μέσων, δεν ξέρει από προσφορότητα [keine Adaequanz]. Και καθόλου δεν ξέρει από ισοδυναμία, αξία, υγεία, λεπτότητα [Nuance], ωφέλεια και ζημιές. Η πάθο-πρακτική ποντάρει και είναι θεμελιωμένη στην αρρώστια, την ύλη που είναι εξ’ ίσου ελαφριά όπως το φως και εξ’ ίσου βαρύς όπως ο κόσμος [lichtleichte und weltschwere Materie Krankheit], ποντάρει και είναι θεμελιωμένη στην άρνηση εκτεθειμένη εις δύναμη, και όχι στη λεπτότητα [Nuance]. Ποντάρει και είναι θεμελιωμένη στην αρρώστια εντός των όπλων, και όχι στα όπλα [sie setzt auf die Krankheit in der Waffe, nicht auf Waffen].

Η απεργία πείνας είναι μια πάθο-πρακτική ενέργεια βγαλμένη σε εφαρμογή εκ μέρους του ασθενή της πρώτης γραμμής, η οποία, μέσα σε λίγες μέρες κιόλας, ξεσκεπάσει και παραμερίσει την ιατραρχή σαν βία δίχως αξία και σαν αδύναμη απατεωνιά. Τούτο οφείλεται στο ότι η αρρώστια της πείνας στην απρόθεσμη και άνευ όρων απεργία πείνας σπάει την αλληλεγγύη μεταξύ της μαγείας και του θανάτου, η οποία εδρεύει στον πυρήνα κάθε ιατρικής εξουσίας [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)].

Πριν από τρία χρόνια, μετά από μια επιχείρηση αποκάλυψης και εισβολής σε ένα δήθεν συνωμοτικό οπλοστάσιο (λεγόμενη γιάφκα), βρέθηκαν κάπου το ιστορικό και παλιά χαρτιά ταυτότητας ενός ασθενή. Τα όπλα είχαν κρεμαστεί πριν πολύ καιρό σε κάποιο τμήμα φύλαξης πειστηρίων. Είχαν ξεχαστεί σχεδόν αμέσως. Το ιστορικό του ασθενή όμως προκάλεσε την επέμβαση της ιατραρχής. Πάνω από μιάμιση χρόνια νοσοκομειακοί ιατροί βομβάρδισαν με κλητήρια τη διαγνωστικά συλλήφθεισα αρρώστια. Στο τέλος, διέταξαν την αστυνομία να προβαίνει στην προσαγωγή του διαμαρτυρόμενου πάθο-πρακτικού ακτιβιστή δια της απροσδόκητης αρπαγής του στη μέση του δρόμου, και κατόπιν στη βίαια μεταφορά του σε μια κλινική εν προκειμένου να τον υποβάλλουν σε αναγκαστική ραδιογραφική εξέταση του αγκώνα του. Με τη βίαια λήψη των δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών, όμως, εξακριβώθηκε πρώτα ("erkennungsdienstlich" ermitteln, λεγόμενη εξακρίβωση στοιχείων) στο αστυνομικό τμήμα πόσους πόνους μπορεί να αντέξει κάποιος που δεν απαντάει σε καμία ερώτηση και που δεν κουνάει ούτε το δακτυλάκι του αντί να υπακούσει και να πειθαρχήσει στην ιατραρχή. Και στον ογκώδη χαρτοφύλακα που σχηματίστηκε για την ‘υπόθεση’ του, λάμπει σε εμφανές σημείο – χλευάζοντας κάθε έννοια της δημοκρατίας - το αυτοκόλλητο: «πολιτικό έγκλημα».

Εν τούτοις, όμως, δεν υπήρξε τρόπος να τα καταφέρουν με τη διεξαγωγή της ακτινογραφίας, επειδή από την πρώτη αρχή, αντί της ‘διαγνωστικής’ ψευδορητορείας, είχε τεθεί η ολοκληρωτική απεργία πείνας, δηλ. η αρρώστια, στην ημερήσια διάταξη. Πέντε μεταγωγές από φυλακή σε φυλακή εντός των πρώτων δύο ημερών ξεκόψανε τους ιατρούς από τους στόχους, τα μέτρα και τις δραστηριότητες τους: από τη μία πλευρά η αντιδραστική ιατραρχή, από την άλλη η προσβλητική αρρώστια, η ενεργός αντανάκλαση [kränkende Krankheit, aktive Reflexion]. Στην δέκατο όγδοη ημέρα της απεργίας πείνας, ο ασθενής εκδόθηκε από κάποιον ιατρό, για την αναγκαστική σίτιση του, στα χέρια ακριβώς του ίδιου ιατρού των φυλακών κατά του οποίου ο ασθενής, στο παρελθόν, είχε κάνει καταγγελία για τη διάπραξη φόνου σε ένα φυλακισμένο δια τα βασανιστήρια της αναγκαστικής σίτισης. Μάταια, εννοείται. Όμως, ήταν ακριβώς εντός αυτής της ζώνης θανάτου όπου η ιατραχή, επιτεθειμένη καθαυτή, κατασπατάλησε τις ενέργειες της σε θέματα δευτερεύουσας σημασίας. Έτσι εμποδίστηκε η διεξαγωγή των επισκέψεων του συνηγόρου, σπάζανε στο ξύλο τον δικηγόρο μέσο στο σωφρονιστικό κατάστημα. Εν τούτοις, όμως, τίποτα δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Μετά το πέρας του βασανισμού δια της έβδομης αναγκαστικής σίτισης - κατά την διάρκεια της οποίας στον ασθενή, αφού τον είχαν δέσει και καθηλώσει πάνω σε μια καρέκλα, ανοίχθηκε με ένα λοστό η γνάθος, και ο ιατρός, προστατεύοντας τα δάχτυλα του με σιδερένιες δαχτυλήθρες, του έχωσε τον καθετήρα στο στομάχι - ο ίδιος ιατρός διέταξε την αστυνομία, στην 21^η ημέρα της απεργίας πείνας, να απελευθερώσουν τον ασθενή της πρώτης γραμμής του μετώπου - μετά τη μεταφορά του με ασθενοφόρο για πάνω από δυόμισι ώρες σε συνοδεία δυο περιπολικών της αστυνομίας - 150 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο της διάπραξης των αξιόποινων πράξεων, και να τον εγκαταλείψουν εκεί στην μέση του δρόμου, στερούμενος κάθε στέγης και των χαρτιών ταυτότητας: να τον απελευθερώσουν δηλ. σύμφωνα με τους όρους της αντίστασης του ασθενή, ακριβώς στον τόπο όπου τα πρωτοπαλίκαρα τον είχαν απαχθεί τρεις εβδομάδες νωρίτερα.

Η πάθο-πρακτική είναι μια αντιστρεπτική και υπερβατική δράση [ueber-windende Aktion (δράση που υπερνικάει κάθε εμπόδιο)], μια δράση που στρέφεται γύρω από την αρρώστια, τον άξονα αυτής της αντιστρεπτικής κίνησης [ueber-windende Aktion rund um Krankheit, der Achse dieses Gewindes].

Η αρρώστια είναι πιο ισχυρή από την ιατραρχή και πιο βίαιη από το θάνατο. Η αρρώστια είναι μια αντανακλαστική, κυρτωμένη και αναδιπλωμένη εντός του ιδίου εαυτού της δραστηριότητα [Krankheit ist reflexive, in sich gekruemmte Aktivitaet … (illness is reflexive activity, bent and folded in its own …)], και όχι μια διασπαστική αντίδραση σε κείνο ή σε άλλο [… und nicht spaltbares Reagieren auf dies und jenes (… and not fissionable reacting on this or that)].

Ένα άλλο, ιδιαίτερο γνώρισμα της αρρώστιας είναι ο επιθετικός της χαρακτήρας, που αποκλείει κάθε αντιδραστικότητα. Η αυτό-διάλυση του SPK στις 13.7.1971 ήταν μια τέτοια πρακτική επίθεσης μέσω από μια αμυντική στάση [strategischer Rueckzug (strategic withdrawal)].

Όταν όμως έφτασε η ώρα, η ιατραρχή όχι μόνο δεν κατάφερε να απαγορέψει κανένα S.P.K. αλλά ούτε να υποβάλει οποιονδήποτε σε αναγκαστική αγωγή ή να ανακαταλάβει τα σώματα των ασθενών και να γεμίσει χαρτιά με μελάνι, επειδή οι καρτέλες και οι σημειώσεις είχαν γίνει άφαντες, και κατά συνέπεια η μετρητική μαγεία [messende Magie (measuring and counting magic)] είχε συρρικνωθεί σε υποκρισία, και η αξιολογητική βία [wertende Gewalt (evaluating violence)] σε αρρώστια.

Όπου και η σημαδεμένη από το S.P.K. ιατραχή επιχειρούσε να κερδίζει έδαφος στα χρόνια που εξακολούθησαν, τούτη η αρρώστια πετάχτηκε στα μούτρα της από τα διασκορπισμένα στους πέντε ανέμους σώματα που δεν είχε καταφέρει να επανακτήσει. Κλινικές, αμφιθέατρα διαλέξεων, πανεπιστημιακές έδρες, καθώς και οι ιδιοκτησίες σε ακίνητα που ανήκουν σ’ αυτές, και ας μην ξεχνάμε τις βουλευτικές έδρες τόσο στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο όσο και στις τοπικές βουλές, συμπεριλαμβανομένων και των κομματικών καριέρων, όλα αυτά τινάχτηκαν στον αέρα, στη Χαιδελβέργη, στη Βόννη, στο Βερολίνο και στο Καρλσρούχε. Ψηλοί αξιωματούχοι της αστυνομίας και δικαστές, οι οποίες είχαν συνδράμει ως σκωληκοειδείς αποφύσεις [vermiform appendixes] της ιατραρχής, είδαν τους εαυτούς τους να προαχθούν σε θέσεις ανάπαυσης. Μερικοί και για πάντα και μέχρι τον αιώνα τον άπαντα.

Τα 150 τετραγωνικά μέτρα χώρου, τα οποία το SPK αναγκάστηκε να παραχωρήσει ξανά στην ιατραρχή, όταν αυτή - 800 αστυνομικοί, πολυβόλα όπλα, αιμοβόροι σκύλοι, υγειονομικές αρχές - εισέβαλε στους άδειους πανεπιστημιακούς χώρους, όπου προσδοκούσε ακόμα και να βρει μικρά παιδιά, έχουν συμψηφιστεί παραπάνω από ικανοποιητικά: με το τετράγωνο των τετραγωνικών μέτρων απωλειών εις βάρος της ιατραρχής.

Ως δύναμη που χαρακτηρίζεται από εκθετική αύξηση, που είναι κυρτωμένη εντός του ιδίου του εαυτό της, και που βάζει φραγμούς και δημιουργεί χώρους [as a force that, raised to power and bended in its own, is capable of setting limits and creating spaces], η πάθο-πρακτική πιάνει τόπο ειδικά στη στιγμή όποτε στριμώχνεται στην έσχατη άμυνα από την ιατραρχή. Ανεξαρτήτως από τα τεχνικά μέσα τα οποία χρησιμοποιεί, η πάθο-πρακτική παραμένει επιθετική εφ’ όσον η αρρώστια συνιστά την ουσία της αντανάκλασης [as long as illness is the substance of the reflection].

Στο κορύφωμα της ανάπτυξης των δυνάμεων της, η βίαια εξουσία της τάξης των ιατρών [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)] αποκαλύπτεται ως πραγματική αδυναμία [ist die Heilsgewalt die wirkliche Ohnmacht (revealing itself as being really powerless)]: είναι η αφρενάριστη (ungebremste) δύναμη της φύσης σε κατάσταση αυτό-κατάλυσης.

Η κατάκλυση υδάτων και ο φθίνων πυρετός στα βασανιστήρια της απομόνωσης (solitary confinement στα λεγόμενα λευκά κελιά) και της αναγκαστικής σίτισης είναι προϊόντα αδυναμίας της ίδιας βίαιης εξουσίας της τάξης των ιατρών [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)], η οποία, όταν ‘πυρ και ύδωρ’ εμφάνισαν δια μαγείας την κόλαση και τον ουρανό ακόμα μέσω του καθαρτηρίου πυρός και της βάπτισης, διέταξε την αποτέφρωση των αιρετικών ή τον πνιγμό τους. Στην σημερινή εποχή η ιατραρχή εκτελεί την αποτέφρωση του αιρετικού ή τον πνιγμό του ευθέως, δηλ. ιατρικά, όμως όχι λιγότερα μαγικά. Πνίγει τον κρατούμενο στα σωματικά υγρά (οιδήματα στις πνεύμονες, στο εγκέφαλο, κλπ.) και τον αναγκάζει να παράγει θυρεοειδή ορμόνη σε υπερβολική ποσότητα (TSH) για να τον κατακάψει, καθώς και αντιδιουρητική ορμόνη (ADH) για να πνίξει τους ιστούς του σώματος εσωτερικά στα δικά του ουρά. Κατά τον τρόπο αυτό το milieu intérieur (εσωτερικό περιβάλλον) γίνεται ολοκληρωτικά εξωτερικό [the milieu interior becomes in this way the total exterior]. Ολόκληρο το σώμα του κρατουμένου μεταμορφώνεται σε σημάδι εγκαύματος και υδατόσημο (στίγμα) [der ganze Koerper des Gefangenen zu einem einzigen Brandmal und Wasserzeichen (the whole body of the prisoner becomes a complete burn mark and watermark)]. Ενώ κατά της εποχής της κλασσικής Ιεράς Εξέτασης τα σώματα των αιρετικών που επρόκειτο να παραδοθούν στην πυρά ή στον πνιγμό διέφευγαν στην αντίληψη επειδή ήταν καλυμμένα πίσω από τοίχους φωτιάς και καπνού καθώς και κατακλυσμένα από νερά, στην σημερινή εποχή τούτο ισχύει μόνο ακόμα για τα εργαστήρια και τα συνεργεία [Werkstaetten (laboratories and workshops)], αλλά όχι πια για τους τόπους των ενεργειών αυτών [Wirkstaetten], δηλ. τα βασανισμένα σώματα.

Η καραντίνα [sensorial deprivation, ‘αισθητήρια στέρηση’, κλπ.] στο κελί απομόνωσης αντιστοιχεί στην παραμονή σε χώρους δίχως βαρύτητα όπως το διάστημα: ο «ιαματικός» παράγοντος υπό τις συνθήκες των βασανιστηρίων της αναγκαστικής σίτισης, αντιστοιχεί στην τροφή των αστροναυτών της οποίας η ειδική δυναμική επίδραση δεν είναι παρά λάδι στη φωτιά της φθίσης και νερό στους μύλους της δημιουργίας οιδημάτων.

Εδώ η εξουσία της τάξης των ιατρών [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)] αποκαλύπτει την γενική της τάση: σε κάθε μέλλον ολοταχώς προς τα πίσω στο πιο μακρύ αρχαϊκό (αζωικό). Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το αμφίβιο ον που υπερνικάει το φράγμα ανάμεσα στην θάλασσα και τη στεριά. Το ζητούμενο είναι η εξουσία της τάξης των ιατρών καθαυτή, η οποία ετοιμάζεται να ξετινάξει από πάνω της την ΑΡΡΩΣΤΙΑ, το απόλυτο φράγμα της, για να γίνει καθολική ως βιοτεχνολογία.

Στην πάθο-πρακτική, όμως, η αρρώστια βάζει εξ αρχής αδιαπέραστους φραγμούς στα διαστημικά καπρίτσια του ιατρού. Ξεριζώνει την εξουσία της ιατρικής τάξης [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)] από το αγκυροβόλημα της, μόλις αρχίσει, σαν μονάδα παραγωγής ενέργειας [Kraftwerk (power plant)] συλλεγμένη δια της πάθο-πρακτικής, να εξαντλήσει, σώμα με σώμα, το σώμα του ιατρού και το ιατρικό σώμα, με άλλα λόγια, την κυριαρχία του μηδενιστικού μηδενός. Τούτο, επειδή δεν συμβαίνει απλά ότι η αρρώστια και η ιατραρχή συγκρούονται σκληρά στο χώρο. Η πάθο-πρακτική είναι πολύ περισσότερα η αρρώστια που τινάζει τους φραγμούς για να αποσπάσει το σώμα από το τακτικό πεδίο επιχείρησης της ιατραρχής.

Για να πετύχει αυτό, ο πάθο-πρακτικός ακτιβιστής πρέπει πρωτίστως να ταυτίζεται με την θέση του ασθενή και να εξακριβώσει σε κάθε συνθήκη απομόνωσης την μετρητή σε μονάδες καραντίνας ιατραρχή. Η βασική μονάδα μέτρησης της καραντίνας είναι, όπως λέει και το όνομα της, μόνο 40 ημέρες. Στο πλαίσιο στο οποίο αναφερόμαστε εδώ, όμως, επρόκειτο για 41 επί 40 ημέρες.*

 *Στο σημείο αυτό αναφερόμαστε στον ασθενή της πρώτης γραμμής του Μετώπου των Ασθενών και ιδρυτή της Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών, Dr. med. Huber, ass. Prof., ιατρός και επίκουρος καθηγητής, PF/SPK.

Η ιατραρχή, από την πρώτη αρχή, δεν είναι παρά πλεονάζων προϊόν [surplus product, πλεόνασμα], εξουσία και βία, θάνατος και μαγεία, απουσία περιορισμών και αδυναμία. Είναι η αδυναμία να συμπαρατάσσεται με την καραντίνα και η απουσία περιορισμών στο να προωθήσει την καραντίνα έως την εκτέλεση (του κρατούμενου).

Από τη μια πλευρά η αυξανόμενη αρρώστια, και από την άλλη («extra muros») μια ιατρική εξουσία [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)] η οποία δεν γνωρίσει κανένα δισταγμό στο να επιχειρήσει οποιαδήποτε απάτη και δεν παραλείπει κανένα κόλπο για να καταλαμβάνει ο, τι αυτή προσποιείται να καταλάβει ως αρρώστια. Και ας είναι ακόμα και στο τραπέζι της νεκροψίας (ο Dr. Henck, ο αρχίατρος της φυλακής Stammheim, προς τον ανειδίκευτο νοσοκόμο κατά την τεσσαρακοστή ημέρα της απεργίας πείνας, το 1973: «Εάν συνεχίσει να αρνιέται τη διεξαγωγή της ιατρικής επίσκεψης για όσο είναι ακόμα εν ζωή, τότε αυτή θα γίνει στο τραπέζι της νεκροψίας»).

Σε κάθε στάδιο της καραντίνας, όμως, η αρρώστια είναι αρκετά ισχυρή για να συρρικνώσει δια της εξυγίανσης [gesundschrumpfen] την τακτική της ιατρικής εξουσίας και να συντρίψει την ιατραρχή.

Το πρώτο στάδιο κλιμάκωσης: Στέρηση της σωματικής κίνησης και των αισθητηρίων ερεθισμάτων [deprivation of movement and sensory perception] κατά το χρονικό διάστημα 1971 – ’73, το οποίο καθεστώς συνεχίζει εναλλάξ, σαν ντους με κρύο και ζεστό νερό, έως και τον αποκλεισμό κάθε επικοινωνίας με τον έξω κόσμο (συμπεριλαμβανομένης και της επικοινωνίας με δικηγόρους και σύμβουλους για νομικά θέματα – λεγόμενο "communication ban") από το 1975 έως το 1976, στα οποία μέτρα προστίθεται ακόμα η μείωση στο μισό των μερίδων τροφής («μηδενική δίαιτα») από το Μάιο 1975. Αυτή ήταν η τακτική βίας και εξουσίας των ιατρών. Η διαπραγματευτική ‘προσφορά’ τους, το 1972: η αρρώστια δίνει εθελοντικά την συγκατάθεση της για να εγκλειστεί σε ένα άσυλο φρενοβλαβών, με αντάλλαγμα την αναβολή της έκδοσης της δικαστικής απόφασης [βλ. τους φακέλους της Ασφάλειας περί της τακτικής του «Συνδέσμου των προοδευτικών ψυχιάτρων του Μανχαϊμ» ("Mannheimer Kreis fortschrittlicher Psychiater)].

Και τούτο είναι η απελευθερωτική πάθο-πρακτική, η αρχή της κίνησης ως προς το ζήτημα της εξουσίας [Bewegungsprinzip in Richtung Machtfrage]: η απεργία πείνας από το Νοέμβριο του 1975, συμπληρωμένης ‘αυτοβούλως’ (αυθόρμητα) δια της απεργίας δίψας των εν τω μεταξύ έως την αρρώστια συρρικνωμένων σωθικών.

Και τούτο παρόλα που η ιατρική εξουσία [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)] είχε βουλώσει το στομάχι δια της μύτης με αξιοσημείωτες ποσότητες τροφή αστροναυτών. Δρούσε σε ένα χώρο γραφείου του κάστρου - φρουρίου Hohenasperg. Κατά τις εκτέλεσης των βασανιστηρίων της αναγκαστικής σίτισης, ο χώρος γραφείου αυτό έγειρε ακόμα και την αξίωση να λειτουργήσει ως θάλαμος εντατικής παρακολούθησης ενός τμήματος της Χειρουργικής. Αρχικά, ο ρινογαστρικός καθετήρας που χρησιμοποιήθηκε είχε επιλεχθεί τόσο χοντρός ώστε να ήταν καταματωμένος όταν τραβήχτηκε έξω. Η δοσολογία των κρυφά αναμειγμένων ψυχοφαρμάκων ήταν παραπάνω από άφθονη: σπασμοί, σωματικές παραισθήσεις, ξηρότητα στόματος, ζαλάδες.

Εν τω μεταξύ, όμως, η ιατρική τακτική είχε συρρικνωθεί δια της εξυγίανσης στο ιατρικό τακτ, η ιατραρχή είχε νικηθεί από την πάθο-πρακτική, και η ιατρική τακτική της στέρησης του παθοπρακτικού ακτιβιστή από τα πάντα και των πάντων είχε τσακιστεί υπό την επίθεση εξαπολυόμενη από την αρρώστια. Ο ιατρός, ένας χειρουργός, ως πρωτομάστορας και κυρίαρχος των βασανιστηρίων, είχε επιλέξει προσεκτικά και τον τόπο και το εργαλειοστάσιο, συν τους βασανιστές. Όταν όμως οι τελευταίοι έδεσαν χειροπόδαρα, χτυπούσαν και έσυραν τον φυλακισμένο στον τροχό των βασανιστηρίων, ο ίδιος ο ιατρός, θιγμένος (δια της προσβολής της αρρώστιας), κλαίγοντας και καπνίζοντας μανιωδώς, είχε κρυφτεί πίσω από κλειστές πόρτες.

Όπου υπάρχει η αντίσταση του ασθενή, η πάθο-πρακτική μπορεί να λειτουργήσει σαν μοχλός. Επομένως και πίσω από τα τείχη των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, όπως τα ψυχιατρεία, και άλλων παρομοίων ιδρυμάτων. Το ζητούμενο είναι να μεταβληθεί η ίδια η ιατραρχή σε μια κλινική περίπτωση (‘υπόθεση’) και να ποινικοποιηθεί απ’ έξω [die Iatrarchie von aussen klinisieren und kriminalisieren (turning Iatrarchy itself into a clinical case and criminalizing it from the outside)]. Ο στόχος της κλινικοποίησης δια μέσου της επίθεσης με ιατρικές κατηγορίες [Klinisierung] είναι το νομικό πλέγμα, και ο στόχος της ποινικοποίησης [Kriminalisierung] το ιατρικό πλέγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ιατραχή διασπάται και συντρίβεται. Η εξουσία επανα-εξαρχαΐζεται σε μαγεία, και η βία σε ανθυγιεινή (!) «αξία».

Αναφορικά με αυτό καταθέτουμε το εξής παράδειγμα: Από τον Οκτώβριο του 1976, 14 ασθενείς εγκλεισμένοι πίσω από τα τείχη ενός νοσηλευτικού ιδρύματος βρίσκονται σε απεργία κατά της ιατροφαρμακευτικής αγωγής [Medikamentenstreik]. Οι ασθενείς του Μετώπου των Ασθενών υποστηρικτές της απεργίας τους έξω από τα τείχη του ιδρύματος πληροφορήθηκαν ότι οι ίδιοι παρακολουθούταν σε κάθε τους κίνηση από ένα διαμέρισμα το οποίο είχε μισθωθεί κρυφά και εξοπλιστεί με ένα σωρό συσκευών παρακολούθησης, μεταφερόμενες με φορτηγά, με σκοπό την κατασκοπία τους. Ο διευθυντής της ψυχιατρικής, εξασθενισμένος από την αντίσταση των ασθενών και βρισκόμενος υπό κατάσταση αναχαίτισης από τις εξαπολυόμενες δυνάμεις της αρρώστιας, επικαλείτο τη «θετική (της) στάση προς τη βία», είχε καταφέρει να πείσει το αρμόδιο Υπουργείο Δικαιοσύνης ότι επιβάλλεται επειγόντως η προληπτική συμπεριφερικο-διαγνωστική ‘αποδελτίωση’ (αναγνώριση και καταγραφή) της αντίστασης των ασθενών εκτός των τειχών. Η Βουλή και ο τύπος δεν προέβαλαν καμία αντίρρηση.

Από τότε οι δυο δικηγόροι που δραστηριοποιούνται με προσανατολισμό την αντίσταση των ασθενών, απειλούνται όλο και πιο πολύ σκληρά με την αναστολή της επαγγελματικής τους άδειας και την απαγόρευση της εξάσκησης του επαγγέλματος. Συγκεκριμένα, έχουν παραπεμφθεί στο πειθαρχικό δικαστήριο του δικηγορικού συλλόγου για προσβολή των οργάνων της δικαιοσύνης [Ehrengerichtsverfahren wegen Kraenkung der Justiz]. Επαρκούσαν, για το ‘κατόρθωμα’ αυτής της προσβολής [Kraenkung], 11 «προσβλητικές φράσεις» [Beleidigungen] σε 4 χρόνια: μεταξύ άλλων ότι οι δικηγόροι στις γραπτές τους προτάσεις, αντί για θεραπευτήριο, γράφουν «τρελοκομείο», και ότι επικρίνουν τα όργανα της δικαιοσύνης ως «σκωληκοειδείς αποφύσεις (vermiform appendixes) της ιατρικής εξουσίας» αντί να επιτεθούν το δικαστικό σύστημα τουλάχιστον ως κρατικό μονοπώλιο εξουσίας, κλπ..

Συγκριτικά, οι τωρινές φασαρίες και τα τωρινά επεισόδια γύρω από τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας και την καταστροφή του περιβάλλοντος, εάν εξετάζονται από τη σκοπιά του ασθενή, εμφανίζονται ως βίαια υγιεινές και ‘αμόλυντες’ από κάθε πάθο-πρακτική [heilsgewaltig rein von Pathopraktik]. Οι πολέμιοι έχουν στα μυαλά τους την ατομική τους υγεία, δηλ. στην πραγματικότητα την αξιοποιούμενη / εκμεταλλευόμενη και βιαίως κατασταλμένη ζωή που είναι κάθε άλλο παρά ζωή, αλλά αντίθετα συνιστά αξίες / συναλλαγματικές θανάτου [death valuta] στα πεδία μάχης [Walstaetten*] της σημερινής βίαιης εξουσίας της τάξης των ιατρών [Heilsgewalt].

 *Ακόμα και οι ειδικοί που ενδιαφέρονται για θέματα ετυμολογίας θα μπορούσαν να είχαν εκπλαγεί ήδη πολύ πριν από μας: είναι όντος ένα ζήτημα πτωμάτων, πράγμα που δεν είναι το δικό μας θέμα στο παρόν κείμενο.

Σύμφωνα με την ινδογερμανική γλωσσική ρίζα της λέξης «Gewalt» (βία, violence), τα πάντα και οι πάντες – δηλ. κάθε ‘- wal -‘, κάθε ‘wert’ (αξία), δηλ. κάθε ‘- value - (αξία)’, και κάθε ‘Ver-wal-tung’ (διοίκηση, administration), κάθε ‘in-val-id’ (ανάπηρο, invalid) – δεν είναι παρά αντικείμενα σκηνικού εξοπλισμού του νεκροθαλάμου.

Γι’ αυτόν το λόγο, από τη σκοπιά της παντοκρατορικής και αυταρχικής ιατραχής, ολόκληρη η ζωή, από την κούνια έως τον τάφο, και κατά μήκος ολόκληρης της πραγματικής ιστορίας, περιστέλλεται (περιορίζεται, υποβιβάζεται) π.χ. σε τυφλή υπακοή (Kadavergehorsam, δηλ. ενός είδους υπακοής το οποία μόνο τα πτώματα είναι ικανά να εκτελούν).

«Ω φίλοι, η ζωή αξίζει να την ζήσει κανείς» - αξίζει, όντως, πραγματικά? Και η υπερηφάνεια σας, καθώς και η παράληψη σας να τινάξετε από πάνω σας αυτό το ζυγό, για να μπορέσετε να μιλάτε τότε, ίσως για πρώτη φορά, για την ελευθερία, ναι, η υπερηφάνεια σας, τι απέγινε?, σε ποιο πεδία μάχης (Walstatt), σε ποιο εργοστάσιο προσαρμογής-εναρμόνισης, σε ποια εκλογική κάλπη (Wa-h-l-Urne), σε ποια «δημοκρατικό-φιλελεύθερη» τεφροδόχο (Urne) της «δική σας» «μυστικής» «ψήφου» (Wa-h-l) έχει καταλήξει?

Το μυστικό υφίσταται στο ότι δεν υπάρχει μυστικό!

(προσθήκη, 2002)

Και τα μυαλά των ρεκτών χειριστών τους στοιχειώνει η καθολική υγεία, η ίδια φασιστικό-βιολογιστική φαντασιοπληξία. Τόσο οι μεν όσο και οι δε βασίζονται αντικειμενικά στην ίδια διπλή ιατρική ηθική, σε ένα δίλημμα που δεν ανέχεται να μπει κανένας ιατρός που βρίσκεται αντιμέτωπος με την πάθο-πρακτική: στην ουσιαστική ασυμβατότητα της ατομικής ευημερίας και της δημόσιας υγείας. Και τα δυο μέρη έχουν τους δικούς τους ιατρούς, και τα δυο είναι υποταγμένοι στη μαγεία τους. Και τα δυο στρατόπεδα φροντίζουν για την «υγεία» και λατρεύουν την βίαια εξουσία της τάξης των ιατρών [Heilsgewalt – violent power of salus (HEIL)]. Για την ώρα ακόμα, ο ιατρός συνεχίζει να διώχνει τις ανησυχίες τους για την «υγεία», παριστάνει την υπέρ-βιομηχανία-διάθεσης-αποβλήτων των ανησυχιών τους [Superentsorgungsanlage]. Εν τω μεταξύ, όμως, εργάζεται ήδη, πονηρά και ύπουλα, στις εφαρμογές της βιοτεχνολογίας, είναι ο καλλιεργητής ο οποίος καλλιεργεί από θρύψαλα κολο-χρωμοσωμάτων και κρυστάλλων ανθρώπινη ύλη σκληρή σαν το ατσάλι Krupp και υγιέστατη σαν περδίκι, είναι ο εξημερωτής που σχίζει, βράζει μέχρι να πήξουν, δηλητηριάζει, από-προσδιορίζει και αποδυναμώνει [entgrenzt und entkraeftet] τους εγκέφαλους, τα εγκεφαλικά ρεύματα, το υπνωτικό και το υποφυσιακό.

Όποιος επιτίθεται στον ‘ηθικιστή’ του παραλόγου ή στον εφαρμοστή της επιστήμης και τον υπεύθυνο της βιοτεχνολογίας τον ιατρό, δεν αποσύρει μονάχα την εμπιστοσύνη του με τη οποία τον είχε περιβάλλει. Τον ξεχωρίζει, πάνω απ’ όλα, από την αρρώστια, δηλ. από την πρόφαση κάθε ιατρικής πράξης: με λίγα λόγια, κάνει την ιατρική τάξη [Aerztestand] να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, και με αυτόν τον τρόπο καταφέρει μια θανάσιμη προσβολή κατά αυτής [kraenkt ihn dadurch toedlich]. Και ο ιατρός, εκ μέρους του, αναγκασμένος να υποχωρήσει και να δικαιολογηθεί καταφεύγοντας στη βιοτεχνολογία και την ιατρική ηθική, προσφέρει αθέλητα την οριστική του συμβολή στην αυτό-συνθηκολόγηση του συστήματος και της τάξης του. Σε παρόμοιες δυσκολίες έφερε τον εαυτό της η τάξη των ευγενειών κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Όταν τους ζητήθηκε να λογοδοτήσουν απέναντι από τους εξαθλιωμένους, επιχειρούσαν να επικαλεστούν στην βιοτεχνολογία, που ήταν τότε η κτηνοτροφία, ως τεκμήριο της γαλαζοαίματης τους καταγωγής. Όπως έκανε και ο κλήρος με την ηθική του στην υπόθεση της αναγωγής του δικαίου των βασιλιάδων και των κληρικών στην θεία χάρη, του τύπου ‘αυτοδημιούργητος’.

Είτε παριστάνει εκείνον που εφαρμόζει την ‘κουλτούρα της υγείας’ [Heilskultur] είτε εκείνον που αποστρέφει τις βλάβες για την υγεία: τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας μπορούν να μεταβληθούν σε ένα αντί-τιθέμενο πεδίο επίθεσης, η βιοτεχνολογίες να καταστραφούν, και η βία και η εξουσία να ανατραπούν μόνο και μόνο σημαδεύοντας την ιατρική τάξη. Η επίθεση κατά της τάξης των ιατρών πετυχαίνει τον πυρήνα, επειδή και εφ’ όσον η μάχη δίνεται μαζί με την αρρώστια και υπέρ αυτής.

Τούτο επειδή η αρρώστια εμπεριέχει τη δύναμη που απαιτείται για να προκαλέσει μια επαναστατική αλλαγή, δύναμη ως ροπή στρέψης [Krankheit hat Kraft zum Drehmoment]. Η αρρώστια είναι η δύναμη που συμπεριλαμβάνει τα πάντα υπερβαίνοντας κάθε όριο και περιορισμό, την ύλη, την ενέργεια καθώς και χώρο και χρόνο: είναι η απόλυτη επιτάχυνση, ταχύτητα του φωτός, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, και είναι ως φυσική δύναμη αφηρημένη όπως είναι συγκεκριμένη για την κοινωνία στο σύνολο της.

Μάζα επί επιτάχυνση δεν είναι απεριόριστα ίσων δύναμη (F = m x a) [Kraft = Masse x Beschleunigung], η δύναμη δεν είναι τίποτα μηχανικό, τίποτα που μοιάζει με ένα μηχάνημα, δεν στεγάζει ούτε πια στην φυσική. Η ‘πατρίδα’ της πραγματικής δύναμης, γαντζώνοντας αχώριστα, η μια με τον άλλο, δύναμη και όριο (φράγμα) - α/τομική δύναμη - είναι η αρρώστια. Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν, στην καλύτερη περίπτωση, την πρόφαση για πολιτικά καμουφλαρισμένες τεχνικές σταδιακής κατάληψης της ολοκληρωτικής εξουσίας, ήδη στο ξεκίνημα.

Να βάλουμε σε εφαρμογή την αρρώστια. Να προσβάλλουμε δια της αρρώστιας – τον ίδιο τον εαυτό μας, ποιόν άλλον, με τι, πάνω σε τι – είναι το θέμα του παρόντος κειμένου. Τα σχετικά θεμελιώδη στρατηγικά θέματα βρίσκονται στο κείμενο Η ΙΑΤΡΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ. Σε πολιτικές, οικονομικές και θεωρητικές συνδέσεις και συνάφειες δίνουν προσανατολισμό τα Ντοκουμέντα του SPK και το βιβλίο SPK - ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΕ ΟΠΛΟ. Εκείνα εστιάζονται στον ιατρορατσισμό και την απαλλοτρίωση και κλοπή της αρρώστιας. Εδώ, στο παρόν κείμενο, το ‘ζητούμενο’ υφίσταται στο να γίνει η αρρώστια όχι μόνο ένα γεγονός αλλά και συμβάν, δηλ. στο πως να υλοποιήσουμε την αρρώστια [Krankheit zu ereignen, das heisst Krankheit zu realisieren (make illness not only a matter of fact, but a fact of matter, that is materialize illness)].

Μα μπορεί η αρρώστια (Krankheit) να πράξει διόλου διαφορετικά, από το να προσβάλλει (kraenken)? Εάν ο χαρακτηρισμός προσβάλω (kraenken) δεν αντιλαμβάνεται απλά ως ‘κενή λέξη’, αλλά, αντιθέτως, ως ρήμα με περιεχόμενο (Zeitwort, content word) το οποίο παραπέμπει σε μια εκπληρωμένη, ενοποιητική δραστηριότητα, δηλ. εάν αντιλαμβάνεται και συλλαμβάνεται ως ενεργό ρήμα (Taetigkeitswort), εν προκειμένου της αρρώστιας [πρβλ. Krankheit > kraenken], τότε η πράξη προσβολής δια της αρρώστιας καταδεικνύει μια ξέχειλη πλήρης πραγματικότητα [randvolle Wirklichkeit, brim full reality] [pure Wirksamkeit, πλήρης ενεργοποίηση, Αριστοτέλης]. Αποτελεσματικό ήταν κάθε φορά μόνο και μόνο ο,τι συνεχίζει να προσβάλει δια της αρρώστιας.

Περί αυτού ο εξής υπαινιγμός: ύποπτες για αρρώστια, οπωσδήποτε όμως τουλάχιστον κυοφορώντας υλισμό [materialismustraechtig, pregnant of materialism], είναι όλες οι διαδικασίες που αφορούν το είδος, συμπεριλαμβανομένων και των διαδικασιών της τροφής και των αισθήσεων [Gattungs-, Ernaehrungs- und Sinnesprozesse], όλες αυτές οι ‘οριακές περιστάσεις’, εν ολίγον: κάθε τι που θεωρείται κακό [alles Schlechte, malsaint], για να μην πούμε κάθε τι που συσχετίζεται με την γενετήσια πράξη, τα σεξουαλικά [Geschlechtliche] (πρβλ. malatia, maladie). Και τούτο είναι αληθές ακόμα και από ιατρό-φιλοσοφική και επομένως «υγιεινή» άποψη (βλ. V.v.Weizsaecker και Ludwig Feuerbach).

Χωρίς αρρώστια ο κόσμος είναι αβίωτος, δεν υπάρχει πραγματικότητα, δεν υπάρχει προσανατολισμός [Ohne Krankheit keine Welt, keine Wirklichkeit, keine Orientierung].

Σε όλα τα προαναφερθείσα πρόσφατα και επίκαιρα παραδείγματα αυτό που προσβάλλει δια της αρρώστιας, δηλ. αυτό που κάνει την αρρώστια γεγονός, υλοποιώντας και πραγματοποιώντας την, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σωματική σύγκρουση στην καραντίνα των φυλακών και των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, μια προσβλητικά δια μέσω της αρρώστιας σύγκρουση που είναι στραμμένη κατά του ιατρού. Και τούτο έως πίσω από τα τείχη, δηλ. διαπερνώντας τα τείχη.

Όπου αυτή η σύγκρουση παραλείπεται ή παρακάμπτεται, η αρρώστια στερείται κάθε δραστηριότητας. Αντί να προσβάλει, η αρρώστια πεθαίνει τον θάνατο της υγείας: πεθαίνει των αιώνιο θάνατο της καπιταλιστικής διαδικασίας εκμετάλλευσης. Ανήκει στον ιατρό. Ο ιατρός είναι ο εκτελεστής, το προϊόν και ο διαχειριστής της πεθαμένης αρρώστιας [sterbende Krankheit, dying illness]. Ως αξία που προδιαγράφει και πλάθει τα πάντα [alles ueberformender Wert], ως ‘αρχή της αρχής’ (Αριστοτέλης, γιός ιατρού!), ο ιατρός είναι ο εν γένη παραγωγός του θανάτου, ο παγκόσμιος ευθαΝΑΖΙστής [universeller Sterbehelfer].

Η θέση της σωματικής σύγκρουσης καταλαμβάνεται από το ελεύθερο παιχνίδι των αξιών, το οποίο παιχνίδι είναι απαρχαιωμένο, είναι φανερή μεταφυσική [handfeste Metaphysik, tangible metaphysics], που ωστόσο όμως συνεχίζεται να προσδιορίζεται, και μάλιστα άστοχα, δηλ. χωρίς να της αποδοθούν οι πραγματικές της διαστάσεις, ως βία [Gewalt, violence]. Η θέση της υλοποίησης του γεγονότος [και δεν υφίσταται γεγονός χωρίς την υλοποίηση, πραγματοποίηση της δραστήριας αρρώστιας] καταλαμβάνεται από την εξουσία [Macht, power]. Η εξουσία, ορθώς κατανοητός, δεν είναι παρά η υγεία ως τεχνητό προϊόν (και δεν υπάρχει καμία άλλη), είναι δηλ. ένα φαντασμαγορικό γιγαντιαίο τεχνούργημα, και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι πραγματοποίηση αλλά απαλλοτρίωση της προσβλητικής αρρώστιας. Η «βία» είναι, σε αντίθεση με όλους τους στοιχειώδεις κανόνες της φυσικής, το δυναμικό αξιών [Wertpotential] αυτής της εξουσίας. Πέρα από την υπέρ-εκτίμηση της, η εξουσία δεν καταφέρνει – απολύτως τίποτα.

Κάθε παραγωγικότητα προέρχεται από την αρρώστια. Τόσο η καθαρή σύμπτωση [Zu-Fall, chance] όσο και η απόρριψη [Ab-Fall, refuse]. Ο χώρος και ο χρόνος σκοτώνουν το ανθρώπινο ον, έτσι ο ιατρός θα μπορούσε να σκεφτεί ακόμα και σύμφωνα με τον Χέγκελ, και προχωράει και επιτάσσει την καραντίνα. Εάν όμως η διέξοδος από τα βασανιστήρια ήταν πλακοστρωμένη με συντριμμένους ιατρούς, τότε η αρρώστια ήταν πιο δυνατή.

Το πάθο-πρακτικό συμπέρασμα από αυτές τις καταστάσεις πραγμάτων βγάζει όποιος διαγράφει τους όρους βία και εξουσία από το λεξιλόγιο του, συνειδητοποιεί ότι η βία και η εξουσία υποκαθιστούνται από την ιατραχή, και μεταβάλλει τον λόγο σε λογομαχία και αντιπαράθεση, ενεργοποιώντας έτσι την αρρώστια και συντρίβοντας την ιατραχή, αντί να συνεχίζει να αντιδρά, έστω και μόνο στη σκέψη, ακόμα σε εξουσία και βία.

Ο πόλεμος, η αρχαιότατη ιατραρχή, 60.000 χρόνια και κάτι προς τα πίσω. Το Παγκόσμιο Γονιδιακό Συμβουλευτικό Κέντρο [Welt-Genberatungsstelle], η ακόμα πιο παλιά ιατραρχή, τελειοποιημένο όμως μόνο από το έτος 2.000 και μετά.

Εν τω μεταξύ η αρρώστια κατόρθωσε να τα βγάζει πέρα [hat… verkraftet] με το αρχέγονο κράτος [Urstaat], με την πολιτεία-κράτος του Ουρ [Staat Ur], με την κρατική εξουσία και με τις υπερδυνάμεις, με το παγκόσμιο εμπόριο και με αρκετά άλλα ακόμα.

Όχι μόνο κατάφερε να τα βγάζει πέρα αλλά τα δημιούργησε ως αντί-προβολή [Gegenwurf, counter-project], και, πράγμα πιο σημαντικό που βαραίνει και περισσότερα επειδή κάνει τα πάντα πιο εύκολα: η αρρώστια γίνεται η πανταχού παρόν αρχή της επαναστατικής αλλαγής, και μεταβάλλεται σε ανθρώπινο γένος [menschliches Geschlecht].

Και τούτο όχι επειδή οι συνθήκες ζωής γίνονται πιο «ανθρώπινες», αλλά δια της χάραξης μιας διαχωριστικής γραμμής από την ιατραρχή και δια της πάθο-πρακτικής υλοποίησης και πραγματοποίησης της αρρώστιας ως γεγονός σε κάθε σχέση και σε όλες τις συνθήκες. Έως την στην αρρώστια αλληλεγγύη της κοινωνίας στο σύνολο της [gesamtgesellschaftliche Solidaritaet], μια αλληλεγγύη που συμπεριλαμβάνει όλους και τα πάντα, τον κόσμο και το σύμπαν. Αυτή η αλληλεγγύη είναι δύναμη συσφίξεως στον διχασμό και στην διαίρεση, είναι ένταση πέρα για πέρα, πάρα πολύ έντονη για να είναι ακόμα «ανθρώπινη». Πάρα πολύ ανθρώπινη για να εκφυλίζεται [zu menschlich, um aus der Art zu schlagen; κυριολεκτικά: πάρα πολύ ανθρώπινη για να πέσει έξω από το ανθρώπινο γένος].

Διότι η συνεχή αύξηση και ενίσχυση της αρρώστιας έχει να προσθέσει στην ιατραρχή μια καινούρια της παραλλαγή, για να την ξεπεράσει: το κλωνοποιημένο γένος [unmenschliches Geschlecht].

Μπροστά από αυτήν την παραλλαγή της ιατραρχής κάθε είδος εξουσίας, κάθε είδος βίας, καθώς και οι πόλεμοι δεν είναι παρά εφήμερα φαινόμενα και αταβισμοί, μια αλματώδη, αλλά συνολικά χωρίς συνέπειες επιστροφή εκείνου που, από ιατρική άποψη, δεν ήταν παρά μια αδιάκριτη αγένεια [taktlose Unart, tactless bad habit] των προγόνων και που ακόμα και ως καινούριος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά ένα σφάλμα [Fehlgriff, mistake], αναποτελεσματικό σε τελική ανάλυση.

Διότι από άποψη της πάθο-πρακτικής, δηλ. στην πραγματικότητα, ο πόλεμος, με απαρχή τις πρώτες φυλετικές έχθρες, δεν ήταν παρά ιατραρχή: ήταν δηλαδή ένα φονικό όπλο κατά της αρρώστιας στα χέρια του μάγου «της υπηρεσίας», ήταν η βίαια εξουσία της ιατρικής τάξης [Heilsgewalt] κατά της ανερχόμενης αλληλεγγύης στην αρρώστια, ήταν το μέσο αναπαραγωγής του αρχιατρικού δυναμικού των αξιών [βία (Gewalt) από το Walstatt έως το Walhall (δηλ. βία από το πεδίο της μάχης έως τον ναό της δόξας των σφαγιασθέντων)] και της «θεραπευτικής» του δύναμης [μαγεία], και ήταν και είναι η μεταστροφή και η διαστροφή της συνενωτικής προσβολής της αρρώστιας σε αντίκτυπο και αντίδραση [Verkehrung des fusionierenden Kraenkens in Rueckwirkung und Reaktion …, σχετικά με το fusionieren βλ. Jean-Paul Sartre], και σε προθυμία για έναν αλληλέγγυο θάνατο [… und in die Bereitschaft zu solidarischem Sterben].

Οι πρόσφατες, εθνολογικά τεκμηριωμένες υποθέσεις (βλ. P.Clastre), οι οποίες προβάλουν και την αξίωση άσκησης μιας θεμελιώδης κριτικής, και σύμφωνα με τις οποίες ο πόλεμος και η επιθετικότητα εμποδίζουν την ανάπτυξη ενός κοινωνικού συστήματος αξιών [όπως την φύλο-αρχηγία (chieftain system), κλπ.], ενώ το κράτος και η οικονομία, από την δική τους πλευρά, θα αποτρεπόταν τον πόλεμο, προωθώντας, κατά συνέπεια, την δημιουργία ιεραρχιών, αυτές οι εκδοχές λοιπόν, τουλάχιστον δεν μπορούν να αποφεύγουν το να κατονομάσουν ρητά τον σαμάνο (μάγο-ιερέα) ως τον πυροδοτητή αυτών των κοινωνικών διαδικασιών. Αλλά δεν γίνεται αναφορά ούτε με μια λέξη στην προωστική ύλη αυτής της αλυσιδωτής αντίδρασης, και τι άλλο θα ναι άραγε, εκτός από την αρρώστια, αφού υποδεικνύουν τον «σαμάνο» (?). Εν τούτοις, όμως, και συγκεκριμένα στο περιθώριο, γίνεται λόγο περί κοινωνικών παθολογικών καταστάσεων τύπου «ο λαός που στερείται ζωτικό χώρο» [‘Volk ohne Raum’].

Επομένως, στο σύνολο των πορισμάτων, οι υποθέσεις αυτές δεν είναι παρά ένα παράδειγμα του ιατραρχικού Νέο-Μαλθουσιανισμού, το οποίο, υπό το πρίσμα της πάθο-πρακτικής, δεν είναι καν δυνατόν να γενικευτεί σε μια θεωρία, και είναι τίποτα άλλο παρά ένα σορό υπονοουμένων των οποίων το οδηγητικό τους μίτο είναι τα εναλλασσόμενα μοντέλα υγείας. Ωστόσο, όπως είπαμε παραπάνω, έχει πια τελειώσει με τον ιερό πόλεμο [heiliger Krieg], δηλ. με τον πόλεμο που ήταν ‘θεραπεία’ [Krieg, der Heil war] επειδή προσέφερε λύσεις στην κυρίαρχη τάξη των ιατρών [der Heilsgewaltigen]. Και έχει πια τελειώσει ακόμα και με την μη-ιερότητα [un-holiness, spell un-healiness, (Un-Heil, συμφορά, μοιραίο)]. Σε γενικές γραμμές, η εξουσία δεν τα καταφέρνει πια, και η βία κατέχει την αξία της μόνο ακόμα στο όνομα [Gewalt hat ihren Wert nur noch im Namen].

Κακοί καιροί για τους επιγόνους του Νίτσε, όταν η ιατραρχή δεν μπορεί πια να αποκρύψει την αντιδραστική της προσποίηση [Schein, appearance] σε σχέση με την αρρώστια, και όταν η αρρώστια είναι η αντανακλαστική, διπλή διαβεβαίωση [wenn Krankheit reflexiv, doppelte Bejahung ist, reflexive, double affirmation]. Σπαραξικάρδιοι κακοί καιροί για τους επιγόνους του Νίτσε, όταν τους κατέχει ο διάβολος ώστε να κάνουν κήρυγμα για την ακολασία με τα κρύσταλλα και να παρατεθεί το ανθρώπινο γένος υπό την μορφή της madame maladie στην δεξιά γωνία [if they have been begotten by the devil to preach promiscuity with crystals and to make the human species, in the form of Madame Maladie, politically stand in the right corner]. Και όταν αντί αυτού, να τους λυπηθεί ο Νίτσε, οι ίδιοι εκπορνεύονται κατά αυτόν τον τρόπο για χάριν της Ιατραρχής. Αυτό συμβαίνει όταν αρνιέται κανείς να αποδεχθεί ότι είναι η ιατραρχή εκείνη που αναγκάζεται από την αρρώστια μόλις εδώ και μερικές αιώνες να αναζητά την σωτηρία της στην δαιμονοποίηση του ανθρωπίνου γένους. Και που αλλού να την αναζητήσει, άραγε? [Η διαδικασία της δημιουργίας του ανθρωπίνου γένους μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια μέσου της αρρώστιας, και μόνο]. Στο κάτω κάτω, το κλωνοποιημένο γένος δεν μπορεί να συντεθεί ακόμα εξ ολοκλήρου. Η διαδικασία του γένους δεν μπορεί ακόμα να αναχθεί στην αρχέγονη σούπα αποτελούμενη από γονιδιακή κρυσταλλική ύλη, ακτίνες και ρευμάτα, παρακάμπτοντας το κοινωνικό ανθρώπινο ον (η διαδικασία της δημιουργίας του ανθρωπίνου γένους μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια μέσου της αρρώστιας, και μόνο).

Πάντως, ήδη ασχολούνται με το να το βάλουν μπροστά. Έστω και χωρίς ηλεκτρόδια με πιεζόμενα κουμπιά.

Με την παρατεταμένη καραντίνα και με ελάχιστο κόπο, ο ιατρός καταφέρνει να ζευγαρώσει [begatten] την βαρύτητα με την έλλειψη βάρος, την έξαψη με τους ρίγους, την αφυδάτωση με την υδρωπικία. Και συμβαίνει το μεταφυσικό θαύμα: τα μη ανθρώπινα στοιχεία γεννάνε μικρά. Πολλαπλασιάζονται σαν τρελός. Ή σαν το επενδυόμενο χρήμα, όταν, «μετά βίας», συσσωρεύεται όλο και περισσότερα, γεννώντας προστιθέμενη αξία. Τούτο το εκφυλιστικό (σε σχέση με το ανθρώπινο είδος) και διεστραμμένο σεξουαλικό παιχνίδι φύλων [abartige Geschlechterspiel], που είναι ένα από τα πιο πρόσφατα επιτεύγματα της ιατρικής, η οποία, μετά από όλα, βρίσκεται ήδη έτη φωτός και αιώνια πίσω από την ιστορία του ανθρωπίνου γένους, δεν είναι όμως μόνο για αυτόν τον λόγο ιατραρχή. Για να είναι καθαρή υγεία – και αυτό είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση της ιατραρχής – η ιατραρχή δεν θα έπρεπε πια να έχει την αρρώστια μπροστά της, πόσο μάλλον εναντίων της, και θα έπρεπε να είναι απρόσβλητη από τις προσβολές που της προξενεί η αρρώστια.

Τούτο όμως που χαρακτηρίζει αυτό το σεξουαλικό παιχνίδι των στοιχείων [Geschlechtsspiel der Elemente] ως ιατραρχή, ένα σεξουαλικό παιχνίδι το οποίο, επιφανειακά, φαίνεται να είναι ναζιστικό, αλλά, εάν παρατηρείται υπό το φως της ημέρας, δεν φαίνεται καθόλου σαν Αριά παιχνίδι φύλων [aber doch so umwerfend un-arische Geschlechterspiel], αυτό είναι τα «κλινικά δυσδιάκριτα πορίσματα». Δυσδιάκριτα, όμως, μόνο χάρη των επιδράσεων της αρρώστιας. Η απόδειξη για αυτό είναι η δυνατότητα της πάθο-πρακτικής, του ζευγαρώματος της απομονωμένης αρρώστιας με το ανθρώπινο είδος* δια της προσβλητικής αρρώστιας και της επαν-ανθρωποποίησης δια της υπερνίκησης του κλωνοποιημένου γένους [Der Beweis dafuer ist die Moeglichkeit der Pathopraktik, Selbstbegattung in der kraenkenden Krankheit und Wiedervermenschlichung in Ueberwindung des unmenschlichen Geschlechts].

* Το ζήτημα πως να επιτυγχάνεται το ανθρώπινο είδος είναι συνδεόμενο με το ζήτημα πώς να πραγματοποιηθούν οι ανθρώπινες κοινότητες … επειδή, με τα λόγια του Hegel, τα οποία επαναφέρω εδώ με τα δικά μου λόγια: ”Krankheit ... das INDIVIDUUM, sich gleichsam mit sich selbst beGATTEND", hinzuzufügen: ... unTEILbar unHEILbar (βλ. τον πρόλογο του Huber PF/SPK(H) WD, Dr.med., ass.prof., ιδρυτής του SPK (Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών), στην αγγλική έκδοση του βιβλίου SPK – Aus der Krankheit eine Waffe machen / SPK - Turn Illness into a Weapon (SPK – Να μεταβάλουμε την αρρώστια σε όπλο) – (1993).

Παρεμπιπτόντως: εάν, από πλευρά ιατρικής, δεν μπορούν να βρεθούν ή κανένα ή έστω και κάποια πορίσματα, αυτό πιθανόν να μην οφείλεται στην καλή ή την κακή βούληση. Το ότι οι πόλεμοι, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές, τα τρελοκομεία και οι λεγόμενες γιάφκες είναι υγιεινές, οπωσδήποτε όμως πιο ‘θεραπευτικές’ από τις δικές του προσπάθειες, αυτό το ομολογεί ο ιατρός όχι χωρίς απροθυμία. Επειδή δεν θεωρεί δικό του κατόρθωμα αυτό το είδος βίαιης ‘θεραπευτικής’ δύναμης [Heilsgewalt, violent power of the salus]. Εντελώς αδικαιολόγητα, όμως, όπως έχει εκτεθεί παραπάνω.

Το ότι αυτή η ‘θεραπευτική’ εξουσία υποθάλπεται από μια κλινικά μη συλλαμβανόμενη αρρώστια, δηλ. από την αρρώστια κάθ’ εαυτής, η οποία, παρ’όλα τα χρήματα και τα καλά λόγια, έχει και συνεχίζει να κρατάει το πάνω χέρι, το γνωρίζει εδώ και 30 χρόνια. Πρόκειται για το σώμα καραντίνας [όχι krank ή ασθενές, αλλά πάθο-πρακτικά, Κελτικά και πολεμοχαρής: cranc], το οποίο λέγεται ότι «δεν καταφεύγει πια σε κανόνες συμπεριφοράς, οι οποίες είναι στην διάθεση εκείνων που οι ιατροί κρίνουν ως νοσηροί».

Είναι τούτο το σώμα το οποίο η ιατραρχή στιγματίζει ως θρασύ, ζωηρό, χαλασμένο και αηδιαστικό, επειδή την κάνει να καταπιεί την εξειδικευμένη γλώσσα της. Τούτη η περίπτωση συμβαίνει το αργότερο όταν το σώμα καραντίνας – αυτό-στιγματίζοντας το ίδιο του τον εαυτό - ταλαιπωρεί, σώμα με σώμα, το ιατρικό σώμα στο σύνολο του.

Η ιατρική περιποίηση [Verarztung] του πεπαλαιωμένου στο κλωνοποιημένο γένος (ιατραρχή).

Μετάφραση MFE Greece

Οριστική έκδοση: Huber

KRANKHEIT IM RECHT

PF/SPK(H), 11.04.2011