Αριθμοί και υπεράριθμοι

Πρόλογο στην ισπανική έκδοση του Zahlen und Ueberzaehlige (Numeros y Supernumerarios), κείμενο του PF/SPK(H)

Το κείμενο που ακολουθεί αφαιρεί μια και για πάντα κάθε  θεμέλιο και κάθε ισχύ σε όλη τηνεπιστήμη συμπεριλαμβανομένης και κάθε είδους τεχνολογία. Στην θεμελιωμένη στην αρρώστια και, κατά συνέπεια, στην κατά βούληση επί των πολλαπλάσιων ενισχυμένη συνείδηση γίνεται ορατός για πρώτη φορά ένας κόσμος αόρατος μεν μέχρι τώρα κοινός δε για όλους. Φανερώνεται η αθεώρητη μέχρι τώρα δυνατότητα ενός κόσμου που είναι εφικτός για όλους. Δεν πρόκειται μόνο για τον άξονα, δηλ. τον αμετάβλητο πόλο και τους λόγους δικαίωσης, πέριξ των οποίων στρέφονται όλες οι δημοσιεύσεις μας, αλλά και όλες ο μελλοντικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένων και των επαναστατικών, έχουν στο κείμενο αυτό το αμετάκλητο μέτρο όλων των επιδιώξεων τους.

Να το έχει στο νου του ο αναγνώστης όταν το διαβάζει. Εμείς οι ίδιοι το σημειώσαμε για να μην το ξεχνάμε.

Υποσημείωση των μεταφραστών
Reid Aldeapzoli, Φιλόλογος, MA, και
P. Hogernig, Πτυχιούχος Κοινωνιολογίας και Χημικός
PF/SPK MFE Ισπανίας

 

«Όποιος κυβερνά το σύστημα υγείας, εξουσιάζει το λαό». Ποιος λοιπόν κυριαρχεί σύμφωνα με το Λένιν? Το ιατρικό σώμα. Είναι το ιατρικό σώμα από το οποίο απορρέει κάθε είδος πολιτικής εξουσίας. Όποιος κάνει χρήση αυτής της αναφοράς του Λένιν, συνήθως είναι ιατρός και την χρησιμοποιεί ως επιχείρημα ενάντια «στον Κομμουνισμό» και υπέρ «του καλού των ασθενών του». Είναι όμως γεγονός ότι ούτε ο Λένιν ούτε κανείς άλλος δεν εξουσίασε ποτέ τους ιατρούς, χωρίς να γίνει λόγος και για το σύστημα υγείας. Μοναδική εξαίρεση θα ήταν ο λαός, εάν κατείχε αυτήν την εξουσία. Μα ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, θα ακολουθούσε τα απόνερα του ιατρικού σώματος. Η τελευταία μάχη που έδωσε ο Λένιν, μετά από δεκαετίες αϋπνίας, μεσουρανούσε σε απειλές μποϊκοτάζ ενάντια στους ευνοούμενους οικογενειακούς του ιατρούς. Τίποτα παραπάνω. Ποιος όμως μπορεί να μας εμποδίζει να θεωρούμε σε αυτό το μποϊκοτάζ την πρώτη και μοναδική καθώς και πραγματικά ριζοσπαστική του επαναστατική ενέργεια?

Ο Στάλιν, κυβερνώντας στην αρχή ως εξοργισμένος μωσαϊκός ιατρός-θεός («… διότι εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ, ο θεραπεύων σέ», 2 Μωυσής 15, 26), έβαλε σταλινιστές κάθε τάξης τιμών, μετά από δεκαετίες επίπονης δουλειάς, να καθορίζουν και να εξοντώσουν οποιονδήποτε ως φορέα ασθένειας. Διότι η αρρώστια, μεταδοτική όπως την θεωρούσε, θα απαιτούσε, σύμφωνα με τον Στάλιν, το γρηγορότατο δυνατόν την υγιέστατη της θεραπεία. Και κάθε θεραπεία θα απαιτούσε θυσίες. Πολλές και ύψιστες θυσίες. Όταν όμως, κατά του 1950, ξεκίνησε μία από τις κακόφημες του επιθέσεις ‘ανακούφισης’ ενάντια στους «κοσμοπολίτικους δολοφόνους με λευκές μπλούζες» (η λεγόμενη υπόθεση των ιατρών), απέτυχε τόσο θεμελιωδώς όσο και κατηγορηματικά όπως ποτέ πριν.
Επί τρία χρόνια είχε κάνει τα πάντα για την υγεία του ρίχνοντας τις πολιτικές του πασιέντζες με τόσο ζήλο όπως είχε συνηθίσει. Μολοταύτα, λέγεται, πέθανε πολύ πριν από το χρόνο του.
Από ανθρώπινο χέρι, όπως γίνεται κατανοητό σε μερικούς από τους χρονικογράφους.
Με διακριτή Ιατροφιλία -, εννοείται!

Το να έχει εξαπολύσει τις επιθέσεις του ενάντια στο σύστημα υγείας ως σύστημα πολιτικής εξουσίας στην απολυτότητα της, η επίτευξη αυτή θα πρέπει να αποδοθεί στο Λένιν. Τουναντίον, στο Στάλιν επιτράπηκε να δώσει σάρκα και οστά στην μηχανή υγείας μόνο όσο καιρό οι ιατροί του παραχώρησαν αυτήν την υλική του υπόσταση. Έπειτα την χρησιμοποιήσανε μόνο ακόμα υπό την μορφή των κλινικών του Ινστιτούτου ΣΕΡΜΠΣΚΙ. Η λεγόμενη Αλοπεριδόλη, η οποία κατονομάζεται και εκεί με την ίδια ακριβώς ονομασία (Haluperidol), λέγεται, ότι έχει και εκεί την ίδια ακριβώς υγιεινή πολιτική γεύση, και ότι ο καρκίνος κινείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κατά ανάδρομη φορά, όπως και στα αντίστοιχα ινστιτούτα σε άλλα μέρη.

Σε αντίθεση με το Στάλιν, ο Χίτλερ δεν χρειάστηκε να δραστηριοποιηθεί για την πολιτική της υγείας. Μόλις τον είχαν βοηθήσει να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας, οι διεθνείς ιατρικοί στυλοβάτες του τον αφήσανε να παίξει την αγαπητή του τέχνη πολέμου, που είναι και η παραδοσιακή τους βιομηχανία εφοδιασμού. Οι ίδιοι αφιερώσανε τον εαυτό τους νωχελικά και ανενόχλητα, με άκρα μυστικότητα, και πολλές φορές ακόμα και δωρεάν, στην επιβολή ενός αυταρχικού καθεστώτος, αρχικά πάνω σε κάθε ασθενή και φύλο, και έπειτα πάνω σε λαό και δικτάτορα. Αυτό τους έφερε αρκετά κοντά στο στόχο τους να αγκυροβολήσουν στο λαό και την πολιτική, με προοπτική την απεριόριστη επέκταση, το ανθεκτικού στις κρίσεις και τις επαναστάσεις χιλιετής σύστημα υγείας. Σε πείσμα και όλων των Δικαστηρίων της Νυρεμβέργης και του Ράσσελ.

Η νόρμα, δηλ. ο κανόνας-στάνταρτ συντελούμενος από την υγεία, την αρχαϊκή σχέση πιστωτή – οφειλέτη και την μορφή χρήματος, μπορεί να είναι μεταποιημένη κατά βούληση, είτε πολιτικά, είτε οικονομικά και ιδεολογικά, είτε εθνικά, είτε ιστορικά και κοινωνικά. Το να την χαράξει αυτήν καθ’ αυτήν δια μέσου της αναγκαστικής προσαρμογής σε κάθε εγκέφαλο, κάθε καρδιά και κάθε ενδοκρινικό σύστημα των ορμονών, ακόμα και δια της θανάτωσης, και μελλοντικά δια της κατασκευής του ανθρώπου κατά μέτρου, τούτο είναι και παραμένει ένα ιατρικό επίτευγμα, και είναι εξ’ ίσου φανερό όσο λαμβάνει και ύψιστη προστασία. Και τούτο από τη βιολογία έως τον παράγοντα Ψ.
Η επίθεση ενάντια σε κάθε είδος ιατρικού δεδομένου είναι η conditio sine qua non για την ανατροπή και την υπονόμευση κάθε είδους καθεστώτος και η via regia που καθοδηγεί στο ασυνείδητο συντελούμενο από υγεία και χρήμα. Σε κάθε πράξη και σε κάθε ιατρική αγωγή τούτο είναι ολοφάνερο, και μάλιστα με χειροπιαστή βεβαιότητα. Η πρακτική μέσω της αρρώστιας όμως το εξορκίζει.

Ο καθένας που φέρει κέρματα στην τσέπη του και τα μεταχειρίζεται γνωρίζοντας την πρακτική τους χρήση, πρέπει να φέρει στο νου του δια όλου καθορισμένες αφηρημένες έννοιες, ανεξαρτήτως εάν έχει επίγνωση για αυτό ή όχι, διότι μεταχειρίζεται αυτά τα κέρματα σαν να κατείχαν μια αμετάβλητη υλική πραγματικότητα. Οι αφηρημένες έννοιες, οι οποίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στην σκέψη, προέρχονται εξ αρχής όχι από την διανοητική ενέργεια, μα αποκλειστικά από την μεσολαβούσα δια του χρήματος πράξη ανταλλαγής. Μοιάζουν μάλλον περισσότερο με την ιατρική αγωγή παρά με την παθοπρακτική.

Το γεγονός ότι οι θεωρητικές έννοιες διανόησης (pure concepts of understanding) δεν έχουν για υποκείμενο τους πουθενά την διανοητική ενέργεια, αλλά αντιθέτως προέρχονται κατά κάποιο τρόπο από μια «εξωτερική πηγή», τούτο είναι το απαράλλαχτο θέμα κλειδί όλης της δυτικής ιστορίας της φιλοσοφίας. Ο Παρμενίδης συνέλαβε την διαφώτιση της νόησης, παρέλαβε δηλ. την θεωρητική έννοια διανόησης, η οποία σήμανε για αυτόν το Είναι, από την Δίκη, τη θέα του δικαίου και της αλήθειας. Ο Πλάτωνας δεν μπορούσε να βρει άλλο τρόπο παρά μόνο εκείνο που αποδίδει τις νοητικές έννοιες στην ανάμνηση λόγου μιας μετεμψύχωσης. Για τον Κάντ, οι βασικές θεωρητικές έννοιες και κατηγορίες αντίληψης και διανόησης (basic concepts and categories of perception and thinking, γερμ. Grundanschauungsformen) παίρνουν τη μορφή ενός προσχηματισμού (pre-formation), ο οποίος προηγείται κάθε εμπειρίας. Η εξίσωση του κατόχου εμπορευμάτων με ένα ορισμένο αριθμό χρηματικών μονάδων, εξίσωση που λαμβάνει χώρα στην ανταλλακτική πράξη, συνιστά την «θεία δύναμη» (Κάρολος Μαρξ) του χρήματος. Το χρήμα αποκτά την πραγματική εξουσία επί τα πάντα και επί τους πάντες – «είναι το πραγματικό κλασματικό νόμισμα, όπως και ο πραγματικός δεσμός όλων των δεσμών, (είναι) η γαλβανικό-χημική δύναμη της κοινωνίας» (Κάρολος Μαρξ). Ο, τι υπάρχει δια μέσου του χρήματος για τον κάθε κάτοχο εμπορευμάτων, ο τι μπορεί να αγοράζει με τα χρήματα του, τούτο είναι ο ίδιος: ο εικαζόμενος αριθμός των χρηματικών μονάδων δεν αντιπροσωπεύει τίποτ’ άλλο παρά μόνο το πρόσωπο (πρόσωπο, στα Λατινικά: persona = μάσκα, προσωπείο, από το ρήμα pers(u)onare = το παράγειν ήχο διαπερνόντας τα σώματα). Ο, τι ηχεί σ’ αυτό το πράττειν δεν είναι η δύναμη της αρρώστιας, μα ο ασυνείδητα εκτοπισμένος (παράφορος) και πολύμορφα ενισχυμένος απόηχος της κυκλοφορίας των κερμάτων, της διαχείρισης του χρήματος.

Στην ανταλλακτική σχέση, το προϊόν του ενός χρησιμοποιείται ως όπλο για την απόκτηση-ιδιοποίηση των προϊόντων του εταίρου, είναι δηλ. το στρατήγημα της διάσημης και διαβόητης ειρήνευσης (Befriedung, δηλ. επιβολή της ειρήνης, κατευνασμός). Εντούτοις η πραγματική ικανοποίηση (Befriedigung, δηλ. η ‘ειρήνη’ ή αρέσκεια που απορρέει από την πραγματική κάλυψη των αναγκών και επιθυμιών) θα υπήρχε μόνο στην επαναστατική εκπλήρωση των αναγκών, απαλλαγμένη από κάθε περαιτέρω επιθυμία, μια εκπλήρωση που εμπεριέχεται μόνο στην αρρώστια. Η αξία, όμως, δηλ. η σχέση αμοιβαιότητας μεταξύ των κάτοχων εμπορευμάτων, είναι προσανατολισμένη επί εννέα δέκατα στην «υγεία», την κατ’ εξοχήν πιο πληθωριστική αξία όλων των αξιών. Η Υγεία δεν είναι παρά μόνο ο αφανισμός, πανταχού παρών και επιβραδυμένος δια των επιθυμιών (Gesundheit ist das wunschgebremste allgegenwaertige Verschwinden). Ωστόσο το περιεχόμενο των επιθυμιών είναι – Φτού! – η αρρώστια. Η υγεία παραμένει το ΛΑΘΟΣ αυτό κάθ’ αυτό, η έλλειψη, η πλάνη, ο φαλλός, το (κλινικό) περιστατικό, η ιατρική παγίδα (FEHLER, Phallus, klinische Fall, aerztliche Falle). Εν τω μεταξύ όμως οι κάτοχοι εμπορευμάτων θεωρούν το εκάστοτε δικό τους προϊόν αντίστοιχα ως εξουσία επί του εταίρου και επί του ιδίου εαυτού του, δηλ. το δικό τους προϊόν έχει σηκωθεί στα πίσω πόδια ενάντια στους ιδίους (και σύμφωνα με τον Κάρολο Μαρξ). Αυτό που μετράει όμως στο τέλος δεν είναι παρά μόνο η υγεία -, το ιατρικό τακτ μεταμορφώνεται ακόμα και για τα πιο ευλαβή αυτιά σε κείνο πού ήταν πάντα: μεταμορφώνεται στην αντίστροφη μέτρηση, βέβαια όπως ο θάνατος.

Στο ασταθές σημείο αναστροφής της παραγωγής στην καταστροφή, ο επικεφαλής της στρατηγικής ειρήνευσης κάθε πολιτικής, ο σωτήρας και θεραπευτής κάθε εξουσίας παρεμβαίνει ως «θεϊκός ιατρός» (Κερένυι) στο οπτικό πεδίο της πρακτικής μέσω της αρρώστιας. Είτε ως ιερέας μάγος ή σαμάνος, είτε ως ιερέας ή άλλος ιατρός ειδικός της θανάτωσης, στη μια και στην άλλη μορφή ήταν και είναι πάντοτε παρών προκειμένου να παραποιήσουν, να ψευτίσουν και να σφετερισθούν την αντίσταση που εκδηλώνεται ως απελευθέρωση και εξαπόλυση της αρρώστιας ενάντια στις κοινωνικά ενισχυμένες δυνάμεις της φύσης. Ο «άλλος» («εταίρος») που ακρωτηριάζει το στόχο της επαναστατικής εκπλήρωσης από την αρρώστια, για να γλιτώσει τη δική του υπεραριθμία, είναι ο Ιατροκράτης. Εκτελεί τις ολέθριες πράξεις του στο όνομα της «υγείας». Είναι εκείνος που διαπλάθει τη μήτρα κάθε πολιτικής της επιθυμίας και κάθε οικονομίας του κέρδους. Και ξέρουν τι κάνουν.

Έτσι στον 18ο αιώνα, για να πάρουν το εξιτήριο τους από το φρενοκομείο, οι «τρελοί» έπρεπε να υπογράψουν την εξής δήλωση αποδέσμευσης (Revers, δηλ. ‘η αναποδογυρισμένη πλευρά του νομίσματος’, και το έντυπο στο οποίο ο ασθενής υποβάλλεται να υπογράψει για να απαλλάξει τους ιατρούς από κάθε ευθύνη): «Εγώ ο κάτωθι υπογεγραμμένος, αντιστρέφομαι δια του παρόντος .. στο όνομα της αιωνίας αληθείας, ο θεός να μου είναι βοηθός για την μακαριότητα μου, δηλώνω ότι μετά από την απελευθέρωση μου από την κράτηση και τα βάσανα που υπέστην δεν θα θέλω να εκδικηθώ εναντίον κανενός».

Εξομοιωμένος στην αξία του (οι φόροι επί των θυσιών στο παρελθόν, οι παρακρατήσεις από το μισθό υπέρ των ταμείων υγείας και πρόνοιας, καθώς επίσης και η ιατρική γνωμάτευση ως πιστοποιητικό ασθένειας σήμερα), ο ασθενής παραδίνεται και είναι παραδομένος. στο τεχνητό προϊόν μοντέλο υγείας, τούτο το ιατρικό προϊόν και τεχνούργημα κατεξοχήν. Έτσι το θέλει η βίαιη εξουσία της ιατρικής τάξης (ιατραρχία)*: «Οι ιατροί μαθαίνουν θέτοντας εμάς σε κίνδυνο, πειραματίζονται και θανατώνουν με υπέρτατη ατιμωρησία. ο ιατρός είναι εκ των πραγμάτων ο μόνος στον οποίο επιτρέπεται να σκοτώνει». Αυτή η πραγματική κατάσταση, που έχει καταγραφτεί από τον Πλίνιο Σεκούνδο πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, και η οποία στους νεότερους χρόνους, απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν έχει συγκαλυφθεί και αποσιωπηθεί ξανά μόνο από τον Μπλίχελ και τον Ϊλιτς, τούτη η πραγματική κατάσταση λοιπόν, με την από πανάρχαιους, δηλ. αρχέ-ιατρικούς χρόνους θανάσιμη της κατάληξη (ο αλεξανδρινός ανατόμος Ιερόφιλος ο Ιατροσοφιστής εκτέλεσε ζωοτομείς πάνω σε δούλους και καταδικασμένους παραβάτες του νόμου), δεν δείχνει μονάχα ότι η ιατρική τάξη μπορεί να εκτελέσει την φονικό-μονοπωλιακή της τέχνη πολέμου μόνο με τις επευφημίες της πλειοψηφίας. Διότι στον ελλειμματικό κόσμο της ανάγκης ο καθένας είναι ο ‘άλλος’, ο ‘εταίρος’, είναι δηλ. ο αντί-άνθρωπος.

*Ιατραρχία: Ο, τι οι άλλοι ονομάζουν «υγεία», το Μέτωπο των Ασθενών το ταυτίσει με μονάδες μέτρησης χιλιογραμμόμετρων, μέγα βολτ και χιλιόγραμμων τοξικών μονάδων της επί του πολλαπλασίου ενισχυμένης δύναμης της φύσης, η οποία χρησιμοποιείται από τους ιατρούς ενάντια στην αρρώστια και τους ασθενείς – Τούτη η κατάσταση συνοψίζεται σε μια λέξη: ιατραρχία. Σύνθετο αποτελούμενο από ‘ιατρό’ (ο τι αναφέρεται στην λατρεία της ‘υγείας’) και ‘αρχή’ (αρχέγονος, πρωτογενής, αρχαϊκός, υπέροχος, ζήτημα πρώτης τάξης, ύψιστης τάξης, κλπ. – ο αρχίατρος = μάστορας των ‘performing arts’ (Formkuenstler, καλλιτέχνης του θεάματος), και, φυσικά, ο κάθε επικεφαλής ιατρός, όχι μόνο στο στρατό.

Όμως μόνο το αναπτυγμένο κοινωνικό και δημοκρατικό κράτος της ευημερίας θα φανερωθεί ως φεουδαρχικό κτήμα της κυριαρχίας των ιατρών. Κάθε δημοκρατία είναι, σε τελευταία ανάλυση, μια ιατρό-δημοκρατία, είναι το ιατρικό φονικό μονοπώλιο υψωμένο στην κυριαρχία του λαού. Πάντα είναι το υγιής να εξουσιάζει. Και το λεγόμενο υγιές κοινό αίσθημα είναι εξ ίσου γοργά όπως και υγιής.

Αυτά τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία ήταν οικεία ήδη στον Πλίνιο Σεκούνδο, καταδεικνύουν επίσης και το γεγονός ότι ο ιατρός δεν υποθηκεύει (katastrisieren)* μονάχα την αναπαλλοτρίωτη ουσία της εμπορευματοποιημένης εργατικής δύναμης, δηλ. το σώμα, αλλά και ότι ζωοτομεί και χαρτογράφει στραταρχικά και την σκέψη και το συναίσθημα.

*Katastrisieren = Καταγράφω σε κτηματολόγιο: το σακάτεμα, ο διαμελισμός και η διαστρέβλωση που αναγκάζονται να υποστούν, κατά τον ίδιο τρόπο, τα γήινα και τα ανθρώπινα σώματα υπό την μανιώδη διδακτορία των ‘θεραπευτικά’ λυσσασμένων φαρισαίων και γραμματειών.

Η «χρηματοψυχή (Geldseele, âme d’argent), η οποία είναι εμφυτευμένη σε όλους τους τομείς της παραγωγής και σε όλες τις κινήσεις της αστικής κοινωνίας» (Κάρολος Μαρξ) λοιπόν φανερώνει τον εαυτό της πρωτίστως ως έχον προγραμματιστεί δια της βίαιης εξουσίας της τάξης των ιατρών (δηλ. ιατραρχικά). Κυβερνητικός δεν είναι ο ασθενής, αλλά ο ιατρός, δια της μεσολάβησης της χρηματοψυχής.

Χωρίς κανένα δισταγμό και με κυνισμό κατ’ ευθείαν θανάσιμο η ιατρική τάξη προβάλει την αξίωση της για παντοδυναμία ως λατρεία του Ασκληπιού ήδη κατά την κλασσική περίοδο, την οποία λατρεία αναγορεύει σε επίσημη λατρεία του κράτους: θέτει σε κυκλοφορία την κοινωνικό-συνθετική της λειτουργία καθοδήγησης και διαχείρισης διατάσσοντας να χαραχτεί – τι θαύμα προληπτικής τρομοκρατίας! – το δικό της Σημάδι του Κάϊν, τη Ράβδο του Ασκληπιού*, σε κάθε νόμισμα. Η προέλευση και λειτουργία του Σημαδιού του Κάϊν είναι πασίγνωστη: « … δια να μη φονεύσει αυτόν πας όστις εύρη αυτόν» [1 Μωυσής, 4,15 (Γένεσης)]. Στις μέρες μας, οχυρωμένοι σε βιοτεχνολογικά εργαστήρια 4ου βαθμού ασφάλειας, μεταχειρίζονται αψήφιστα τον γονιδιακό κώδικα. Και όποιος ενοχλεί τους ιατρούς ρισκάρει να προκαλέσει ακόμα και την κοσμική καταστροφή.

*Ράβδος του Ασκληπιού: Όταν οι ανθρωπιστές των αρχαίων ελληνικών και λατινικών γραμματειών αναφέρονται σε αυτήν τη ‘θαυματουργή’ ράβδο καταδεικνύουν ότι συγχέεται με το ‘μαγικό’ Κηρύκειο του Ερμή. Δεν υπάρχει τίποτα ‘μαγικό’ σ’ αυτήν την ‘σύγχυση’: πρόκειται απλούστατα για μια ακόμα απόπειρα συγκάλυψης του δεσμού που υφίσταται μεταξύ του εμπορίου, της περιουσίας και της ληστείας, του ψέματος και του ιατρού.

Η κοινωνικό-συνθετική λειτουργία του χρήματος (Alfred Sohn-Rethel*) είναι λοιπόν ο μιμητισμός και η συνέπεια εκείνης του ιατρού: για να προστατευτεί κανείς από την αρρώστια, την οποία ο ιατρός αντιλαμβάνεται και καθιερώνει ως υπεραριθμία, πηγαίνει στον ιατρό και πληρώνει σε μετρητά (δώρα, φόρους επί των θυσιών, ασφαλιστικές κρατήσεις). Εάν ο Κ. Μαρξ εντοπίζει τη δημιουργία του «θεωρητικού υποκείμενου» (ψυχή, υποκειμενικότητα) στην οικονομική αποσύνδεση της λειτουργίας του χρήματος από την υλική υπόσταση του χρήματος, και κατά συνέπεια στην εξίσωση του ανθρώπου με το χρήμα, η διαπίστωση αυτή είναι ωστόσο μόνο η μια πλευρά, δηλ. η οικονομική πλευρά. Η άλλη, δηλ. εκείνη που είναι κοινωνικό-πολιτικά η πρωταρχικά κινητήρα δύναμη και η τελικά καθοριστική ροπή του, είναι ριζωμένη στην εξίσωση του ανθρώπου με την ιατρο-κυνικά σημαινόμενη «υγεία», επομένως είναι ριζωμένη στην ιατροκρατικά καθορισμένη ετερότητα. Ο ρατσισμός είναι το όνομα ‘καμουφλάζ’ αυτής της ετερότητας τον οποίο προβάλουν πρόθυμα ως δικαιολογία και ο ιατρός, σηκώνοντας τους ωμούς του προκειμένου να υπεκφεύγει την ευθύνη του, και ο «πολιτικά μορφωμένος άνθρωπος», προκειμένου να καλύψει την φονικό-μονοπωλιακή δραστηριότητα του καλού θείου ιατρού. Κάθε ρατσισμός δεν είναι παρά ιατρο-ρατσισμός.

*Alfred Sohn-Rethel ήταν ο πρώτος και μοναδικός να ξεπεράσει την ανεπάρκεια της μαρξιστικής θεωρίας σε σχέση με τις λεγόμενες θετικές επιστήμες (επιστήμες της φύσης) (βλ. "Intellectual and manual labor. A Critique of Epistemology"). Ακόμα εν ζωή (14.12.1985), επιβεβαίωσε και επικύρωσε όλες τις αποκαλυπτικές εφαρμογές των ευρημάτων του που συσχετίζονται με την αρρώστια από μας ως ορθά και κατάλληλα. Σε ένα κείμενο του SPK, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Αυστρία το 1998, έχουν συλληφθεί με παραδειγματικό τρόπο τα περιεχόμενα που έχουν επεξεργαστεί στο παραπάνω κείμενο. Στο κείμενο αυτό τέθηκε τέλος μια και για πάντα σε κάθε προσπάθεια συμβιβασμού με το παρελθόν δια των μέσων της συνηθισμένης επιστημονικής δραστηριότητας (βλ. Colectivo Socialista de Pacientes / Frente de Pacientes,  SPK/PF(H) y EMF español: ‘Fortísimo por la enfermedad!, σελίδα 18, και PATIENTENSTIMME Nr. 4/5: Gegen alle Wissenschaft (English version: Against all science, ελλ. Ενάντια σε κάθε επιστήμη: Νέο-επαναστατική πρακτική μέσω της αρρώστιας αντί για φονική αγορά και γενετικό-τεχνική γενοκτονία). Huber.

Και οι δυο πλευρές είναι με θαυμάσιο τρόπο συμφιλιωμένες στο ενδιάμεσο σημείο που τις συνδέει, δηλ. στην κυριαρχούσα ‘έννοια’ της αρρώστιας: «Η αρρώστια … είναι μια ανώμαλη κατάσταση ή του σώματος ή του πνεύματος, η εμφάνιση της οποίας συνεπάγεται (έχει ως συνέπεια) ή την ανάγκη μιας θεραπείας – ή από μόνο ή μαζί με την ανικανότητα για εργασία – ή την ανικανότητα για εργασία» (Ανώτατο Διοικητικό Εφετείο της Πρωσίας σε μια απόφαση της 10 Οκτωβρίου 1889, η οποία απόφαση επικυρώθηκε μόλις πρόσφατα με την από 16 Μαΐου 1972 απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου σε θέματα κοινωνικής ασφάλειας).

Το ιατρικό σώμα, εάν το θεωρούμε έστω και δοκιμαστικά ως την πλέον αντιπαραγωγική και άγονη τάξη, επιχειρεί να διαφεύγει τον δικό του εκμηδενισμό καθορίζοντας, συλλέγοντας και διοικώντας τους ‘αντιπαραγωγικούς’ υπεράριθμους («φυλετική υγιεινή», «ανάξια ζωή»). Σε μια πρόταση νόμου περί του εκμηδενισμού της ζωής, την οποία οι ιατροί εισήγαγαν πάνω και πισώπλατα του Χίτλερ, ανέδειξαν σαν κύριο κριτήριο επιλογής την «ικανότητα για παραγωγική εργασία». Και όσον αφορά τους υπόλοιπους, οι οποίοι χαίρονται ότι ακόμα μια φορά την έχουν γλιτώσει, τους κρατάνε ευθυγραμμισμένους στο τακτ του ράβδου τους με την ελπίδα της «ιατρικής περίθαλψης» (ήδη ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των ΕςΕς, ενθουσιαζόταν συχνά και πρόθυμα υπέρ αυτής). Η ράβδος εδώ αντιπροσωπεύει την υγεία, την αξία, την επιθυμία, τον φαλλό, το κλινικό περιστατικό, την ιατρική παγίδα, εν συντομία: το λάθος και την πλάνη κατ’ εξοχήν. Κατά τα άλλα και ο παλιός σκεπτικιστής Καρτέσιος πρέπει να είχε στο νου του κάτι παρόμοιο, όταν, καθώς ο ίδιος είχε τεθεί υπό επαγγελματική απαγόρευση και πολιτική λογοκρισία, επαινούσε πάνω απ’ όλα την ιατρική τέχνη ως πανάκεια για τα πάντα θέτοντας σ’ αυτήν όλη την ελπίδα του για τον μελλοντικό εξευγενισμό του ανθρωπίνου γένους.

Η καπιταλιστική μορφή (έκδοση, εκτύπωση) του Ιμπεριαλισμού που καθοδηγείται υπό της ιατρικής ηγεμονίας κατά του εσωτερικού της χώρας, ενός Ιμπεριαλισμού ο οποίος δημιουργεί οικείους είλωτες (κρατούμενοι, σκλάβοι του κράτους στην αρχαία Σπάρτη) στο εσωτερικό της χώρας και τους καθορίζει ιατρικά, είχε εμφανιστεί στην Γερμανία για πρώτη φορά σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα: η ιατροκρατία ως «medicinische Polizey» (δηλ. ιατρική αστυνομία, κατά των Rau, Baldinger, Frank) έκρινε ήδη τότε τον εαυτό της αρμόδια όχι μόνο για την «εσωτερική ασφάλεια του Κράτους» αλλά ακόμα πολύ περισσότερο και για τον παράγοντα «ανθρώπινη δύναμη εργασίας», ο οποίος είχε ανακαλυφθεί εκ νέου από τον Kameralismus της εποχής*. Η σύγχρονη «πολιτική υγείας» και τα σύγχρονα προγράμματα για την «διατήρηση της υγείας του πληθυσμού» έχουν το σημείο εκκίνησης τόσο του ιατρικού επαγγέλματος όσο και της εδραίωσης της ιατρικής εξουσίας σ’ εκείνη ακριβώς την εποχή.

*Kameralismus (Cameralism): ιστορική μορφή της ιατραρχίας (από τα τέλη του 16ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα), η οποία, μετά τον τριαντακονταετή πόλεμο, σπεύδει προς βοήθεια των αποπροσανατολισμένων πριγκίπων των κρατιδίων (κράτη-μινιατούρες) μέσω μιας δημογραφικής πολιτικής, η οποία είχε ξεκινήσει και καθοδηγήθηκε από τους ιατρούς με σκοπό την εξαφάνιση της επαναστατημένης αρρώστιας δια μέσου επιλεκτικά διαφοροποιημένων προγραμμάτων υγείας. Πρόκειται για προγράμματα υγείας απευθυνόμενα στην εργατική δύναμη στο σύνολο της, τα οποία διαφοροποιούν δια του στιγματισμού της αρρώστιας, ανάλογα με την ικανότητα τους για εργασία, τους φτωχούς, μπαγαπόντες, τρελούς, ζητιάνους, ορφανούς, ανάπηρους. Τούτο σύμφωνα με το αξίωμα: «Ο πλούτος του κράτους υπολογίζεται ανάλογα με το μετρήσιμο αριθμό της υγιεινής εργατικής δύναμης». Οι ιδεολογικοί μέντορες και ηγέτες των μέτρων αυτών ήταν οι ιατροί J.P.Frank, Baldinger και Rau.

Επειδή είναι ολοφάνερο και στο χέρι καθενός, μόνο μετά δυσκολίας μπαίνει και στο μυαλό, ότι δηλ. η υγεία είναι η πρώτη και η τελευταία δικαιολογία κάθε ‘σωτήρια’ εξουσίας, πάνω και πέρα από κάθε ιδεολογία και πολιτισμό, παραγωγή και πολιτική.

Σημείο αποκρυστάλλωσης στο ρυθμιστικό σύστημα των σκοπών (ΚΑΝΤ), καθαρή χρησιμότητα και απόλυτη ελευθερία στο σύστημα της διάσπασης και του διαμελισμού συντελούμενο από χρήμα και γλώσσα, το σύστημα του πιο ρηχού, κενού και παγερού θανάτου (ΧΕΓΚΕΛ)*, η ιατροκρατία δεν χρειάζεται ούτε ιδεολογικούς ούτε άλλου είδους καταλύτες για να μετατραπεί πλήρως από την παρασυνειδησιακή λανθάνουσα κατάσταση του ιατρικού μονοπωλίου δολοφονίας στο μένος της μαζικής εξόντωσης. Τούτο, καθώς για την υγεία κάνουν τα πάντα, και ο λαός και τα θύματα και οι κατακτητές…

*Περί της σχέσης αρρώστιας, υγείας και χρήματος (‘μιμητισμός’): Σύμφωνα με τους όρους της μαρξιστικής ανάλυσης του εμπορεύματος, στον Καπιταλισμό κάθε πράττειν, κάθε αισθάνεται και κάθε θέλειν αναπαριστάνει το ειδικό ισοδύναμο (specific equivalent) της αξίας υγεία. – Αντίστοιχα αντίστροφα: η υγεία είναι το γενικό ισοδύναμο (general equivalent) του κάθε πράττειν, κάθε αισθάνεται και κάθε θέλειν. Η αρρώστια, αντίθετα, θεωρείται (έχει αξία) ως ισοδύναμο με την ανικανότητα για εργασία και την αντιδραστικότητα (πόνος, κούραση, αδυναμία, άγχος, ζόρισμα, εξάντληση, κλπ.). Προϋπόθεση και αποτέλεσμα αυτής της ισοδυναμίας είναι η σχέση ιατρού-ασθενή. Το ιστορικό πριμάτο αυτής της ‘θεραπευτικής’ ισοδυναμίας, η εξίσωση του ανθρώπου με την ‘υγεία’, στην οποία αποδίδεται μια ιατροκρατική σημασία, πλάθει τη μήτρα κάθε είδους ισοδυναμίας. Ο Μάρξ εντοπίζει τις ιστορικές ρίζες της ανταλλαγής εμπορευμάτων στην ‘εξωτερική κοινότητα’, δηλ. στις επαφές μεταξύ δυο ‘ξένων κοινοτήτων’ (Το Κεφάλαιο, τ. Α’, υποκεφάλαιο: Η διαδικασία της ανταλλαγής). Όμως η καθοριστική ροπή, που είναι και η καταλυτική, και η οποία μορφοποιεί την ‘θεραπευτική’ ισοδυναμία προϋπάρχει ήδη στο εσωτερικό της κοινότητας: για να γλιτώσει κανείς από την υπεραριθμία του, πηγαίνει στον ιατρό (ιατρός-μάγος, σαμάνος, ιερέας, …) και πληρώνει την «ιατρεία» (ως θαυματουργή θεραπεία, θαυματουργή πανάκεια, τοτέμ, φετίχ, χρησμός του μαντείου, θεραπεία, κλπ.) σε μετρητά ‘πάγκου’ (δώρα, φόρος θυσίας, κέρματα ή μεταλλικά τάματα που απεικονίσουν τα ομοιώματα των προσφορών σε είδος, κλπ.). Δεδομένου ότι ο Μαρξ ανακαλύπτει στην απλή μορφή του εμπορεύματος το σπέρμα της χρηματικής μορφής, οι ασθενείς του Μετώπου των Ασθενών θέτουν το εξής ερώτημα: Πως φαίνεται το μαρξιστικό εύρημα αυτό εάν το κοιτάζει κανείς από πλευρά της ιατροκρατίας / ιατραχίας? Απάντηση: Κάτω από την χρηματική μορφή είναι θαμμένο το σώμα του ασθενή, ιατροκρατικά σχεδιασμένο και προκαθορισμένο.

Όταν εξυπηρετεί το σκοπό της υγείας, οι ιατροί επιτρέπεται να χαρίσουν στους κρατούμενους τους τον θάνατο. Είτε είναι παιδιά, προκειμένου να τους γδάρουν ζωντανά για να πάρουν τα κεφάλια τους ως τρόπαιο (Άουσβιτζ), είτε είναι φυλακισμένοι, προκειμένου να τους ταπεινώσουν και να τους σπρώξουν στο θάνατο δια αυτοχειρίας (ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ = ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ) (και το ονομάσουν επιχείρηση «φόνος από οίκτο»).

Όταν εξυπηρετεί το σκοπό της υγείας, εκατομμύρια κόσμου βρίσκονται σε ετοιμότητα και τελούν υπό διάθεση ως πειραματόζωα έως ο προκαθορισμένος αριθμός να έχει καταμετρηθεί ένα προς ένα, και ο καθένας που έχει κληρωθεί «κατά τύχη» πρωτίστως σκέφτεται την δική του υγεία, τη ζεστή ζωή, την εικόνα του, και διερωτάται: «Γιατί εγώ? Γιατί σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο?» Και σκέφτεται πάλι την δική του υγεία, όταν αποφασίσει σιωπηλά: «Εσύ να πεθάνεις σήμερα, εγώ όμως όχι, δεν θα πεθάνω πριν από αύριο». ‘Σοφίες’ από τα ΓΚΟΥΛΑΓΚ. Ποιος όμως από τους αντιφρονούντες της Ανατολής και ποιος από τους αντιφρονούντες της Δύσης είναι κιόλας έτοιμος να περιφρονήσει την υγεία στην πράξη, παρευθύς από το ξεκίνημα?

Επειδή εξυπηρετεί την υγεία, υπάρχει και η νέα εκστρατεία υπέρ της ευθανασίας. Και οι δεσμεύσεις των υπέρ και των κατά διαπερνάνε όλα τα ΜΜΕ, όλες τις πολιτικές παρατάξεις και αποχρώσεις τους, όλες τις ηλιακές ομάδες, όλες τις τάξεις του πληθυσμού και όλες τις υπόλοιπες τάξεις. Ή υπάρχει έστω και μια κοινωνικό-πολιτική ομάδα εργασίας, ακόμα και της πιο ακραίας αριστεράς, να μην αιτιολογεί και να μην θεμελιώνει όλα τα επιχειρήματα και όλες τις δραστηριότητες της στο έδαφος της υγείας? Στο κάτω-κάτω ήταν ο ίδιος ο Χ. ΜΑΡΚΟΥΖΕ που αφόρισε κοινωνικό-προφυλακτικά κάθε άνθρωπο της αριστεράς ήδη το 1968 εάν τολμούσε να αντιστέκεται σε οποιαδήποτε βελτίωση της δημόσιας υγείας. Μονάχα οι ιατρικοί υποκινητές, παραδειγματικά εκείνοι των μεταρρυθμιστικών κλινικών, των Ομοσπονδιών Ψυχικής Υγείας και της κοινωνικής ψυχιατρικής προτιμούν να δρουν στον υπόβαθρο. Όταν αυτοί μιλάνε για υγεία εννοούν την ιατρο-κυνική ευθανασία σε μαζική κλίμακα από σκοπιμότητα. Επειδή σ’ αυτούς, με μηχανική ακρίβεια όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω, αποκλείεται κάθε λάθος (πλάνη).

Διότι η υγεία, εάν ακολουθεί κανείς την «λογική του ζώντος» όπως την στοχάζεται ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΑΚΟΜΠ για κάποιους ριζωματικά μοριακό-επαναστατικούς κύκλους, είναι το προϊόν της αριθμομηχανής συντελούμενης από πρωτεΐνες και γονίδια. Αυτή η αριθμό-μηχανική υγεία μπορεί να διαβάσει το γονιδιακό κώδικα σημάτων Μορς. Και ίσαμε καλά καταφέρνει να μετρήσει. Φυσικά μόνο μέχρι δυο. Και δεν χρειάζεται να μετράει παρά πέρα. Επειδή όπου αυτή η αριθμομηχανή σφάλει, υπάρχει λάθος. Η αρρώστια είναι μόνο ένα λάθος εντός της γονιδιακής πληροφορικής! Τίποτ’ άλλο. Σύμφωνα με αυτήν τη μηχανή, λοιπόν, μέρος του γονιδιακά ενσωματωμένου προγράμματος υγείας είναι ότι κάθε λάθος επιθυμεί την επαλήθευση του, καθώς και κάθε γκρινιάρης της υγείας τη διαγραφή του. Η υγεία, επομένως, δεν υπάγεται πια στις υψηλές αξίες για τα οποία επαγρυπνεί η νοσηρή οπτική, την οποία βάλαμε εδώ μόνο για αστείο, του Νίτσε, και των επιγόνων του Νίτσε, συμπεριλαμβανομένων και όλων των σκωληκοειδών εξαρτημάτων τους. Τώρα η υγεία δεν είναι παρά μόνο η αριθμομηχανή παντός επιθυμητού νεκρού πράγματος. Είναι η αριθμομηχανή όλων των επιθυμιών θανάτου. Είναι, εν συντομία, η ενσάρκωση της ‘επιθυμητικής μηχανής’.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ιταλικό περιοδικό CONTROinformazione αρ. 18 (Ιούνιο 1980), Μιλάνο.

Επιλέξαμε αυτήν την αναθεωρημένη έκδοση ενός από τα δικά μας κείμενα του SPK για την ανακοίνωση - παρουσίαση ενάντια στο συνέδριο περί του ‘αντί-φρονηματισμού’ (Dissidenza dell’Inconscio e Poteri) που διοργανώθηκε από το ”Movimento Freudiano Internazionale MFI (Διεθνές Φροϋντικό Κίνημα - Διεθνή Ψυχαναλυτική Ένωση) στο Παρίσι το 1978.

Ως ασθενείς του Μετώπου των Ασθενών δεν μπορέσαμε να συμβιβαστούμε ούτε με την ρώσική έκδοση του ‘αντί-φρονηματισμού’, η οποία αναζητά την σωτηρία της στους ιατρούς, ούτε με το Ασυνείδητο δυτικής παραχάραξης, το οποίο βρίσκει την σωτηρία του στον ‘αντί-φρονηματισμό’.

Ένας λεπτομερής απολογισμός του συνεδρίου του Verdiglione δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό L’ESPRESSO υπό τον τίτλο «Il revolver schizofrenico» («Το σχιζοφρενικό περίστροφο») (Φεβρουάριο 1978). Το συγκεκριμένο περίστροφο για το οποίο έγινε λόγος προσδόθηκε σε μας. Τούτο με σκοπό να ‘κουκουλωθεί’ ο ξεσηκωμός που είχε προκληθεί από την δική μας ανακοίνωση του (παραπάνω) κειμένου «Αριθμοί και υπεράριθμοι» ανάμεσα στους συμμετέχοντες στο συνέδριο, και να αποσιωπήσει το γεγονός αυτό. Η «Σχιζοφρένεια» είναι ένα πράγμα, άλλο πράγμα όμως είναι το περίστροφο (κατρακυλάει προς τα πίσω). Διότι εκεί που η γραφή διαιωνίζει το θάνατο (A. Verdiglione), πρέπει να ήταν η «Σχιζοφρένεια» να κατευθύνεται την πέννα στην προσπάθεια να φιμώσει τους ασθενείς και την αρρώστια, και σύμφωνα με τον Verdiglione, σχετικά και με το περιοδικό L’ESPRESSO. Κατά τα λεγόμενα του Διευθυντηρίου του Συνεδρίου γύρω από τον A. Vermiglione, ο οποίος ήταν τότε ακόμα οπαδός του Craxi και μετά καταδικάστηκε χάριν μιας εκστρατείας σπίλωσης που είχε μηχανορραφηθεί από φθόνο για τα λεφτά του εκ μέρους μερικών Basaglia - κομμουνιστών, με και χωρίς περίστροφο σχιζοφρένειας, το θέμα μας «Αριθμοί και υπεράριθμοι» δεν αρμόστηκε καθόλου στο συνεδριακό τοπίο. Αυτή ήταν και η δικαιολογία που είχε προβληθεί για να μην δημοσιευτεί η ανακοίνωση μας «Αριθμοί και υπεράριθμοι» στα πρακτικά των συνεδρίων του Verdiglione. Πρόσθεσε ότι θα φρόντιζε ο ίδιος για το θέμα σε μια δική του ανακοίνωση. Εάν μια τέτοια ανακοίνωση έχει ποτέ παρουσιαστεί, και εάν έχει δημοσιευτεί σε γραπτή μορφή, ο επιρρεπής αναγνώστης θα μπορούσε να το διαπιστώσει ο ίδιος, εάν θα ήταν πιο τυχερός από μας.

Στην Ρώμη κυκλοφόρησε το βιβλίο «IL TEMPO IMPERFETTO, Dispositivi critici negli anni della restaurazione (1980 - 1995)» [«Ο μη περασμένος / μη εκπληρωμένος χρόνος, Κριτικές διαθέσεις στα χρόνια της Παλινόρθωσης (1980-1995)]. Σ’ αυτό το βιβλίο ο μακαρίτης ο Claudio Mutini (1935 – 1999), Λέκτορας στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης, συγγραφέας πολλών βιβλίων, ιδρυτής και εκδότης δυο πολιτιστικό-πολιτικών περιοδικών υψηλού επιστημονικού επιπέδου και συνεργάτης άλλων περιοδικών, σε συνεργασία με τον Giorgio Patrizi, ερευνά με βάση την κριτική αναθεώρηση τους τα θεωρητικά και πολιτικά δυτικοευρωπαϊκά ρεύματα κατά τις δεκαετίες του 80 και του 90. Στο κεφάλαιο «Rilettura e proposte della teoria radicale» («Επανάγνωση / αναθεώρηση και προτάσεις της ριζοσπαστικής θεωρίας») ξεκινάει την έρευνα του, παραθέτοντας από ένα ιταλικό περιοδικό του 1980 ένα χωρίο του SPK/PATIENTENFRONT, για να διασαφηνίσει στη συνέχεια με βάση αυτό το χωρίο ότι ο λεγόμενος «riflusso» («αντίστροφη ροή»), δηλ. οι παλινδρομική αντιστροφή στα δυτικοευρωπαϊκά πολιτικά και θεωρητικά ρεύματα (κινήματα) των δεκαετιών του 80 και 90 πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης εξέλιξης του Καπιταλισμού εκείνης της εποχής. Με αναφορά στους Walter Benjamin, Guy Debord, Adorno, Balthasar Gracian, Ludwig Feuerbach, Karl Marx και Francis Fukuyama επισημάνει στο κεφάλαιο αυτό και στα ακόλουθα κεφάλαια ότι μονάχα το SPK και το PATIENTENFRONT [PF/SPK(H)] βρίσκονται ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν έχουν συμπράξει στην παλινδρόμηση των δεκαετιών του 80 και του 90 στη Δυτική Ευρώπη, και ότι έχουν αποφασιστική σημασία για την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και πράξης στην σύγχρονή Ευρώπη.

P. Hogernig, Πτυχιούχος κοινωνιολογίας και Χημικός

Μετάφραση στα ελληνικά: SPK/PF(H) – MFE Ελλάδας (2009)

Οριστική έκδοση: Huber
KRANKHEIT IM RECHT