Βιέννη, 15-03-2005

Με το παρών υποβάλλω μήνυση

των ιατρών

και ζητώ την παραδειγματική τιμωρία τους.

Σε σχεδόν καθημερινή βάση μπορεί κανείς να διαπιστώσει στα έντυπα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι εξ’ αιτίας του λεγόμενου προβλήματος της ρύπανσης από πολύ λεπτή σκόνη υφίσταται - ειδικά στη Βιέννη – η επιτακτική ανάγκη άμεσης λήψης περιβαλλοντικών μέτρων. Εντούτοις, δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Αντί να ληφθούν τα απαραίτητα και κατάλληλα περιβαλλοντικά μέτρα, δημοσιεύονται - στα τέλη του χειμώνας – οι καινούριες στατιστικές (βλ. παρακάτω) που δείχνουν πόσες χιλιάδες κόσμου πεθαίνουν ετησίως αποκλειστικά εξ’ αιτίας αυτής της επιδημίας βρώμας και λάσπης και πόσα παιδιά και πόσοι ηλικιωμένοι αρρωσταίνουν βαριά και πάσχουν υπό του δηλητηριασμένου αέρα αναπνοής. Αντί να διαβάσει κανείς τις στατιστικές, αρκεί απλά να ενημερώνεται κατ’ ευθείας στις οικογένειες και στους παιδικούς σταθμούς για να διαπιστώσει ότι υπάρχει μια μεγάλη αύξηση των μακροχρονίων νοσημάτων των αναπνευστικών οδών στα παιδιά. Δεν είναι και τυχαίο το γεγονός ότι εδώ και πολύ καιρό υπάρχει ένα καταδικαστικό ψήφισμα των σχολικών ιατρών για τις σωματικές επιπτώσεις που έχει η οδική κυκλοφορία στα παιδιά.

Αντί να σταματήσουν επιτέλους με το να αποκόπτουν τον αέρα αναπνοής στον πληθυσμό της Βιέννης, προαναγγέλλουν νέες έρευνες για τους κύριους υπαιτίους της επιδημίας βρώμας και λάσπης. Στους ασθενούς όμως που σήμερα ακόμα βρίσκονται εν ζωή δεν βοηθάει καθόλου να μάθουν ποία ρυπαντική σκόνη είναι περισσότερα επικίνδυνη, η ρύπανση από τη βιομηχανία ή η ρύπανση από τα καλοριφέρ των σπιτιών ή η ρύπανση από την οδική κυκλοφορία. Εκτός από την αναγκαιότητα λήψης άμεσων μέτρων τίθεται ιδιαίτερα και το ερώτημα γιατί έπρεπε να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Πως είναι δυνατόν να πεθάνουν κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμου μόνο από μια επιδημία βρώμας και λάσπης χωρίς να κινείται κανείς σαν να συμβεί τίποτα απολύτως?!

Ο ιατρός οφείλει να κάνει τα πάντα για να αποτρέψει τις βλάβες από τους ασθενούς, για τους οποίους είναι αρμόδιος βάση του λειτουργήματος και της θέσης του ως κρατικός λειτουργός. Εάν ένας ιατρός του δημοσίου όμως πιστεύει ότι δεν θα μπορεί να επιβληθεί απέναντι των ειδικών συμφερόντων της οικονομίας και της πολιτικής, τότε αυτός πρέπει να υποβάλλει άμεσα την παραίτηση του από την θέση που κατέχει και να δραστηριοποιηθεί, στον κύκλο των συναδέλφων του, εν προκειμένου να επιτυγχάνει, στις επικρατούσες συνθήκες ρύπανσης του αέρα, να μην αναλάβει ούτε ένας άλλος ιατρός την θέση του εγγυητή για το Συμβούλιο του Δήμου της Βιέννης.

Τέλος – αλλά όχι τελευταίος – ως συνέπεια της Δίκης των Ιατρών που διεξάχθηκε - στα πλαίσια της Δίκης της Νυρεμβέργης - κατά του ιατρικού επαγγέλματος στο σύνολο του για τα ιατρικά εγκλήματα που οι ιατροί διέπραξαν στην εποχή του ναζιστικού καθεστώτος (μαζική δολοφονία ασθενών) και που έγιναν γνωστά κατά την διάρκεια αυτής της δίκης, όλοι οι ιατροί δεσμεύονται από τότε παγκοσμίως να ασκούν το λειτούργημα τους μόνο και αποκλειστικά για το καλό των ασθενών. Από τότε σε κανέναν ιατρό δεν επιτρέπεται πια να επικαλεστεί την δικαιολογία της πράξης «κατά εντολής». Για το ο, τι πράττει ως ιατρός, ο μόνος και αποκλειστικά υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο ιατρός. Στην δεκαετία του εβδομήντα του περασμένου αιώνα, τούτη η αρχή καταχωρήθηκε παγκοσμίως ως δέσμευση όλων των ιατρών με την υπόδειξη ότι κανένας ιατρός δεν μπορεί να αναγκαστεί στην εκτέλεση βασανιστηρίων. Αφορμή των σχετικών Διακηρύξεων του Παγκοσμίου Ιατρικού Συλλόγου (Τόκιο 1975, Λισσαβόνα 1981) ήταν το γεγονός ότι εκείνοι που προστάζανε παγκοσμίως σε βασανιστήρια ήταν οι ιατροί, γεγονός που δεν ήταν πια δυνατόν να αποσιωπηθεί.

Ο κάθε τοπικός πολιτικός, ο φορτηγατζής, ο μάνατζερ ενός εργοστασίου, όλοι εξαρτούνται από τους προϊστάμενος τους και από τους εντολές και υποδείξεις που λάβουν στα πλαίσια του συστήματος μισθωτής εργασίας και επιβράβευσης. Ο ιατρός όμως, ακόμα και όταν μισθοδοτείται ως ιατρός του δημοσίου από το Σύμβουλο του Δήμου, δεν δεσμεύεται ως ιατρός σε καμία ντιρεκτίβα της διοίκησης. Ο ιατρός κατέχει εγγυητή θέση απέναντι των ασθενών (οι κάτοικοι της Βιέννης). Πρέπει να πράττει σύμφωνα με αυτήν τη θέση του εγγυητή με όλα τα δέουσα μέσα και δεν του επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να συμμετέχει σε διοικητικά μέτρα που βλάπτουν τους ασθενούς.

Δι’ αυτού δεν κάνει καμία διαφορά εάν, από πλευρά των ιατρών, η αιτία των θανατηφόρων μολύνσεων ονομάζεται «ιός» ή «σωματίδιο λεπτής σκόνης». Για τους ιατρούς πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Οι ίδιοι ιατροί ομολογούν εδώ και πολύ καιρό ότι η σκόνη - εν τω μεταξύ - είναι τόσο λεπτή που εισέρχεται κατ’ ευθείαν στο κυκλοφορούν αίμα, και ότι εκεί η σκόνη δρα με το ίδιο ακριβώς τρόπο όπως ο λεγόμενο «ιός»! Σωματίδια βρώμας και σκόνης, τα οποία εισέρχονται με την αναπνοή στο κυκλοφορούν αίμα, αντιμετωπίζονται από το σώμα με τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις όπως και «τα βακτηρίδια, οι ιοί και άλλοι εισβολείς: αντιδρά το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος», όπως διαβάζεται στις δημοσιοποιημένες ανακοινώσεις των ιατρών, που παρουσιάζονται ως έκθεση έρευνας, ωστόσο χωρίς καμία πρακτική συνέπεια - εκτός από το ότι ο κόσμος συνεχίζει να πεθάνει (!).

Η παρούσα υπόθεση είναι ένα εξαιρετικά επείγον θέμα, συγκρίσιμη π.χ. με την αναπνευστική ανακοπή του εισαγγελέα, ο οποίος καλείται να ερευνά την υπόθεση. Δεν είναι έργο του εκάστοτε δικαστηρίου να καταναλώσει το χρόνο του για να εξετάσει ποιες συγκεκριμένες ουσίες είναι περισσότερα ή λιγότερα επικίνδυνες, αλλά είναι καθήκον του κάθε δικαστή να διώχνει ποινικά εκείνους τους δράστες οι οποίοι, ως υπηρεσιακά διοριζόμενοι εμπειρογνώμονες του δημοσίου δια τις δήθεν συμβουλευτικής τους δραστηριότητες, έχουν εγκρίνει και συνεχίζουν να εγκρίνουν «εν λευκά» κάθε βρώμα και λάσπη στον αέρα. Οι ειδική νομική θέση, η οποία ξεχωρίσει το ιατρικό από κάθε άλλο επάγγελμα, φαίνεται και στο γεγονός ότι ένας ιατρός δεν διώχνεται για σωματική βλάβη (και κάθε ιατρική παρέμβαση, όπως είναι γνωστός, ορίζεται νομικά ως μια τέτοια βλάβη), όμως μόνο εφ’ όσον ενεργεί με βάση τη συγκατάθεση του ασθενή. Έτσι στην περίπτωση βαριάς αναπνευστικής ανεπάρκειας ένα μαχαίρωμα στο λαιμό, π.χ., ονομάζεται «ιατρικά αναγκαία τραχειοτομή».

Δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση και ούτε κατ’ ελάχιστων στα καθήκοντα των ιατρών λειτουργών της δημόσιας υγείας να δείχνουν την αρμόζουσα προσοχή, όπως επίσης δεν ανταποκρίνεται στην εγγυητική θέση που κατέχουν όταν αυτοί περιορίζονται στο να ορίσουν κλιμακωτά κάποιες οριακές τιμές εκ των υστέρων ή όταν γίνει κανείς μέλος μιας οργάνωσης ιατρών για το περιβάλλον.

Η παρούσα μήνυση πρέπει να γίνει δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη για όλους τους νομικούς και πραγματικούς λόγους.

(υπογραφή)