Τι δεν έχουμε δει ακόμα? Η εθελούσια ευθανασία - μερικοί την κατονομάσουν και ευθαΝΑΖΙα - ειδικά υπό τους οιωνούς της βιογενετικής vogue, η οποία μόλις τώρα έχει ξεκινήσει - βρίσκεται στην κορυφή όλων των προγραμμάτων, και όχι μονάχα των προγραμμάτων Η/Υ με την δική τους πλήρης αυτοματοποιημένη υπόσχεση αποτελεσματικότητας. Ρίχνει ένα μάλλον χαρακτηριστικό φως σε μια κοινωνία, το γεγονός ότι της επιτρέπεται, στο θέμα της συντόμευσης και ακόμα της διακοπής της ζωής, να καυχιέται για την εθελούσια επιδοκιμασία αμφοτέρων, και των δολοφόνων και των θυμάτων τους. Διότι μια κοινωνία συντελείται από κοινωνικά όντα. Ωστόσο, μια κοινωνία η οποία δεν ξέρει πια να διακρίνει ανάμεσα σε κοινωνικά όντα και την αποσύνθεση και διάλυση τους (die zwischen Wesen und Verwesung nicht mehr unterscheiden kann), μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ως μια κοινωνία που έχει απονεκρωθεί σχεδόν στο σύνολο της. «Χους ην και εις χουν απελεύσεται». Ας αναπαυθεί εν ειρήνη? Και το ερώτημα αυτό, μαζί με άλλα ερωτήματα, τα οποία παραμένουν αναπάντητα, απευθύνεται στο μέλλον, και στον καθένα χωριστά, επειδή αυτό που εμφανίζεται σήμερα ως τίποτ’ άλλο παρά μόνο ως ένα επιστημικοποιημένο (scientificated) ανεκδοτικό αραβούργημα γύρω από πολυάριθμες περιπτώσεις αυτοκτονίας, ή ως μαύρος αμφίβολης αξίας αριθμός (dark number, chiffre noir), επειδή δεν μπαίνει καν σε μια στατιστική που ανταποκρίνεται έστω και στο ελάχιστο στα απαιτούμενα κριτήρια αξιοπιστίας, τούτο είναι ένα μαζικό πεπρωμένο, για να μην πούμε ταξικό πεπρωμένο, δηλ. ένα πεπρωμένο δώρο από χέρι ιατρού, το οποίο δώρο καλωσορίζεται από τους ιδίους τους πληγέντες ως «καλό» και «υγιές».

Και εάν ο θάνατος είναι πραγματικά τόσο υγιείς όπως ισχυρίζεται, δεν το ξέρει ούτε η επιστήμη. Ωστόσο ένα πράγμα είναι δεδομένο, δηλ. είναι δεδομένο ότι η κοινωνία, μαζί με όλα τα μέλη της και σε όλα τα μέρη της, θέλει να ζήσει, και κάθε μια από τις εμπειρίες των οποίων έχει στερηθεί το μοναδικό άτομο, ή των οποίων έχει ‘απαλλαχθεί’ όταν η ζωή του διακόπτεται τεχνητά (lege artis) από την συμμορία των ιατρών, στην ανασκόπηση του κάθε ατόμου – που βιώνει μια μόνιμη κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται παντού έως και την ultima ratio της (το έσχατο μέτρο που προσφέρει? βλ. η λεγόμενη ‘αυτό’- κτονία) από αναρμοδιότητα και ανευθυνότητα, πάμπτωχη δε όσον αφορά τη λήψη αποφάσεων και άτολμη σε σχέση με την ανάληψη κάποιου ρίσκου, ενώ συγχρόνως φαίνεται παραφορτωμένη με πάσης φύσεως ασφαλιστικές καλύψεις - θα μπορούσε να αποδειχθεί ως μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες για την κοινωνία στο σύνολο της. Και όμως υπάρχουν και επαναστατικές εμπειρίες, έστω και από ‘δεύτερο χέρι’. Και τούτο δεν έχει να κάνει ούτε με την ηλικία, ούτε και με την ‘βαρεμάρα της ζωής’ τόσων πολλών νέων ενηλίκων. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα το συγκεκριμένο είδος θανάτου, και εάν το άλλο είδος, όπου και τυγχάνει να το συναντά κανείς, μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά ως τέτοιος, δεν είναι καν το θέμα της παρούσας εργασίας. Είναι όμως το signum male ominis μιας κοινωνίας στην οποία παρόμοια ερωτήματα και σκέψεις περνάνε αναγκαστικά από το νου όχι μόνο του συγγραφέα της παρούσας εργασίας, και πρέπει να τεθούν αναγκαστικά μετά από μια σοβαρή ανάγνωση του βασικού υλικού στο οποίο στηρίζεται. Εξάλλου, για την διαπίστωση αυτή δεν χρειαζόταν καν ούτε ο τίτλος σπουδών ενός ιδρύματος δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ούτε κανένα άλλο αποδεικτικό εκπαιδευτικής ωριμότητας.

Σε σχέση με τα προηγούμενα θα πρέπει όμως να ληφθεί υπ’ όψιν, ότι οι ιατροί είναι της γνώμης ότι «ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο στο οποίο δεν συμβαίνει ούτε ένα περιστατικό αυτοκτονίας δεν μπορεί να θεωρείται ένα καλό νοσοκομείο» (Meyer, σύμφωνα με τους Dörner/Plog, 1990), ή όπως αλλιώς διατυπώθηκε: «ένα χαμηλό ποσοστό αυτοκτονίας μπορεί να είναι ένδειξη ελλειμματικής θεραπευτικής δραστηριότητας» (!) (Eickelmann, 1997). Ο Kisker (1985) το αποκαλεί «αυτοκτονίες που μπαίνουν στο αρνητικό του ισοζύγιο (balance-suicides) λόγω της πάρα πολύ απαιτητικής και κοπιαστικής προσπάθειας αποκατάστασης». Πως πρέπει να κρίνουμε το γεγονός ότι θεραπευτές σαν ο Kisker και ο Eickelmann – οι οποίοι, φυσικά, θέλουν να θεωρούνται θεραπευτές, να λειτουργούν και να πράττουν ως τέτοιους, και τούτο λόγω της επαγγελματικής επιλογής τους και μόνο – τι πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε όταν οι ίδιοι εν τούτοις και αμέριμνος καταλογίσουν την ευθύνη για το σκότωμα των ασθενών ακριβώς σ’ αυτήν την θεραπεία, δηλ. ο Eickelmann στην ιδρυματική θεραπεία, και ο Kisker στην θεραπεία αποκατάστασης? Πρόκειται για ενοχή για την οποία οι ίδιοι, ως διοικητικοί διευθυντές των ιδρυμάτων τους, είναι προσωπικά υπόλογοι, αν και δεν θα κληθούν σχεδόν ποτέ ενώπιον ενός δικαστηρίου, όπως π.χ. εκείνος ο κ. καθηγητής Dörner, παρά μόνο για να καταθέσουν ως μάρτυρες κατά του δικού τους νοσηλευτικού προσωπικού στα τμήματα νοσηλείας ηλικιωμένων και καχεκτικών ατόμων (βλ. τα σχετικά ρεπορτάζ του τύπου). Και δεν πρέπει να λησμονούμε, σε σχέση με όλα αυτά, ότι ι ίδιοι, λαμβάνοντας μέρος στο διωγμό της Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών, ανήκανε στους κύκλους των πιο φανατικών ζηλωτών και προπαγανδιστών αυτού του διωγμού, ο οποίος διωγμός εξαπολύθηκε ενάντια στη Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών, την ίδια ακριβώς Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών, η οποία - ως SPK και ακόμα περισσότερα στην συνέχιση και την προέκταση της ως SPK/PF(H) - εδώ και πάνω από 30 χρόνια παρατάσσεται υπέρ της ενεργής απόρριψης κάθε θεραπείας και κάθε ιατρικής επίσκεψης, συμπεριλαμβανομένων και των επισκέψεων του κοινωνικού λειτουργού. Για πόσο καιρό ακόμα τοιούτοι οι ευπρεπείς κύριοι και κύριες μπορούν - και θέλουν - να κάνουν κατάχρηση της υπομονής των ασθενών? Και για πόσο καιρό ακόμα τους επιτρέπεται να παίξουν αυτά τα επιστημονικά παιχνιδάκια τους, συμπεριλαμβανομένου και του παραλογισμού της ισοζυγισμένης θανάτωσης των ασθενών τους? Και σε ποιο βαθμό τους επιτρέπεται ακόμα να κοροϊδεύουν τους πάντες, εκτός εάν και μέχρις ότου οι ίδιοι οι ασθενείς - και ποιος άλλος απ’ όλο τον κόσμο - θα τους σταματήσουν αποτελεσματικά δια τις πρακτικές τους ενέργειες ισχυρές χάρη της αρρώστιας (Pathopraktiken)! Και δεν είναι καθόλου τυχαία η εντύπωση ότι οι ίδιοι φαίνονται να προσδοκούν σε τίποτ’ άλλο παρά μόνο σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Είναι γεγονός ότι ήδη κατά της περιόδου της εξέγερσης του 68 – και οι ασθενείς ως SPK δεν είχαν καν εμφανιστεί ακόμα δημοσίως, πριν από το 1970 - ένας τοιούτος καθηγητής ψυχιατρικής ακούστηκε να λέει, στην παρέα των συνάδελφων του, ότι ελπίζει να αρπάξει μια πάνω στο κεφάλι από έναν εξεγερμένο φοιτητή, επειδή τότε θα μπορούσε να παραιτηθεί και να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα αφού, έτσι ισχυρίστηκε, ακόμα και με μια εγκεφαλική βλάβη θα μπορούσε κανείς να περνάει αρκετά καλά, εάν όχι πολύ καλύτερα, όπως ο ίδιος, ως θεραπευτής άλλων ασθενών με εγκεφαλική βλάβη, τύγχανε να γνωρίσει από πρώτο χέρι.

… βαθμιαίες μεταρρυθμίσεις? Κατά την αντίληψη του συγγραφέα της παρούσας τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν πιάνουν αλλά είναι και εσκεμμένα άστοχα: αντί να προσπαθούν τουλάχιστον να πιάσουν την υλική υπόσταση της αρρώστιας (Materie Krankheit), οι «μεταρρυθμιστές» βουτάνε τα χέρια τους στα ταμεία για να αρπάξουν τα χρήματα που ελπίζουν να βρουν εκεί. Κατά αυτόν τον τρόπο κανένας ασθενής αλλά ούτε και η αρρώστια του, για να μη μιλάμε για την αρρώστια καθαυτή – και της οποίας το συνυφασμένο με το παρών Είναι θα έπρεπε, σε τελευταία ανάλυση, να είναι το κύριο μέλημα και του επαγγέλματος των κοινωνικών λειτουργών - δεν θα μπορέσει ποτέ καν να προσεγγιστεί. Και εδώ δεν γίνεται καν λόγο για τις θεωρητικές και ιστορικές προϋποθέσεις που αφορούν στην σχέση μεταξύ της αρρώστιας και του ανθρώπινου γένους το οποίο ακόμα μένει να πραγματοποιηθεί και σε άλλα μέρη, μια πραγματοποίηση την οποία εμείς - δια μέσου των πρακτικών και των μεθοδικών αρχών μας, βασισμένες στην αρρώστια και ισχυρές χάρη σ’ αυτήν (pathopractical and diapathical principles) - έχουμε ξεκινήσει να επιφέρουμε. Σε όλη την επιστημονική βιβλιογραφία δεν παρέχονται σχεδόν καθόλου ούτε οι δυνατότητες ούτε τα μέσα αναγκαία για μια τέτοια επαναστατικά μεταμορφωμένη κατανόηση που συσχετίζεται με αυτό το ζητούμενο, και τούτο ισχύει όχι μόνο για εκείνους που θα λάβουν δράση στην κοινωνική εργασία αλλά και γενικότερα και ειδικότερα. Ο συγγραφέας της παρούσας είναι της άποψης ότι, στο παρών και στο μέλλον, κάθε γενιά θα πρέπει να αναλάβει την αποστολή να φέρει εις πέρας την δική της νέα-επανάσταση μέσω της αρρώστιας, και τούτο μέσω μιας σταδιακής κλιμάκωσης.

Επί δυο γενιών τουλάχιστον άλλοι απέτυχαν να επιφέρουν κάτι τέτοιο. Δυο γενιές βυθισμένες σε νάρκη ήδη από το σημείο εκκίνησης του SPK, πίσω στο 1965. Ωστόσο, μικρές μονάδες SPK (MFEs, Multi Fokaler Expansionismus, Πολύ-Εστιακός Επεκτατισμός), διασκορπισμένες γύρω από όλη την υφήλιο, μπορούν να επιφέρουν μια τέτοια πραγματοποίηση, και έχουν αποδείξει - κατά την διάρκεια των περασμένων 34 χρονών, δηλ. ήδη για περισσότερες από δυο γενιές, συμπεριλαμβανομένης και της δεύτερης γενιάς που έχει χαθεί - ότι η απελευθέρωση χάρη της δύναμης της αρρώστιας μπορεί να επιτευχθεί με τρόπο μη θεαματικό δημιουργώντας μια πραγματικότητα απελευθερωμένη από ιατρούς. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται για ένα κείμενο προπαγάνδας, γραμμένο υπέρ του SPK. Το SPK βρήκε το δικό του δρόμου για να αναπαραχθεί, δηλ. να πολλαπλασιαστεί, εδώ και πολύ καιρό, και σ’ αυτό μπόρεσε και μπορεί να το καταφέρει εντελώς χωρίς κάθε άλλο είδος προπαγάνδας.

Στην Βιέννη, η προκήρυξη αυτή μοιράστηκε πριν μερικά χρόνια στους δρόμους. Εκατοντάδες κόσμου υπέγραψαν με το ονοματεπώνυμο τους αυτήν την προκήρυξη ενάντια στην ευθαΝΑΖΙα. Από την άλλη πλευρά υπήρξαν και σωματικές επιθέσεις κατά του SPK/PF Αυστρίας. Στην Βιέννη έχει έδρα, καθόλου δημοσίως, ένα δήθεν «Επιστημονικό Κέντρο Δρ. Μέγκελε» (ο ιατρός και πολλαπλός μαζικός δολοφόνος του Άουσβιτς). Δυο νεαρές κοπέλες, οι οποίες μοίραζαν αυτήν την προκήρυξη κοντά στο προαναφερόμενο «Επιστημονικό Κέντρο Δρ. Μέγκελε», δέχτηκαν την επίθεση μερικών τραμπούκων - τις βάλανε το μαχαίρι στο λαιμό - επειδή κινητοποιήσανε τον κόσμο ενάντια στην ευθαΝΑΖΙα. Οι πέντε επιτιθέμενοι, άνδρες της ηλικίας μεταξύ των 20 και 30 ετών - σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα ανήκανε στο χώρο της «σοσιαλιστικής αριστεράς» - μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στην πιο κοντινή κλινική. Ο δράστης με το μαχαίρι συλλήφθηκε από την αστυνομία και οδηγήθηκε στην φυλακή. Και οι νεαρές κοπέλες? Οι νεαρές κοπέλες δεν νιώθανε καν πόνους, λόγω των δικών τους σωματικών αντί-επιθέσεων.

1. Κρίση του κράτους στο Λουξεμβούργο: θέλανε μια νομοθεσία υπέρ της ευθαΝΑΖΙας, και τώρα η κυβέρνηση προέταξε την εθελούσια ευθανασία για τον ίδιο τον εαυτό της, και το σύνταγμα πάει οριστικά στο καλάθι των αχρήστων.

2. Κολομβία: όποιος, ως δικαστής, θέτει υποψηφιότητα για το συνταγματικό δικαστήριο, μπορεί να εκλεχθεί μόνο και μόνο εάν παίρνει μια απαρέγκλιτη στάση κατά της ευθαΝΑΖΙας. Τούτος ο όρος τέθηκε sine qua non (ως απαράβατος όρος) από τους ψηφοφόρους γερουσιαστές.

3. Η Ολλανδία, το στρατόπεδο συγκέντρωσης για την ‘τελική λύση’, το οποίο στρατόπεδο εδώ και μερικά χρόνια τελεί και εκεί υπό τη διοίκηση και εποπτεία της τάξης των ιατρών που κυριαρχεί επί των πάντων (under the command of the all-dominating medical doctors’ class), τρίζει κάτω από την χιονοστιβάδα των παγκόσμιων επιθέσεων μας, και η οποίες επιθέσεις αυξάνονται από μέρα σε μέρα σε σταδιακά κρεσέντο ρυθμούς. Η ωθητική δύναμη των επιθέσεων αυτών δόθηκε από την δική μας προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία προσφυγή έχει ανακαλεστεί, εν τω μεταξύ, εκατοντάδες χιλιάδες φορές στην ιστοσελίδα μας, όπου τίθεται σε διάθεση των αναγνωστών υπό τον τίτλο: «Europe against EuthaNAZIa ? L’existentialisme, est-il un Humanisme?!».

4. Προειδοποιημένη δια των διδαγμάτων από τα ίχνη του αίματος των πρωταρχικών ιατροκρατών, τα οποία διασχίζουν ολόκληρη την Ευρώπη – από τα Γκούλαγκ έως τη σοσιαλδημοκρατική Ισπανία, από την Πολωνία, την Ρωμανία, τη Σκανδιναβία, το Βέλγιο, στη Σιβηρία κα τα Ουράλια, έως και τη Αλμερία – τώρα και η Γαλλία συσπειρώνεται σε ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην ευθαΝΑΖΙα.

5. Στην Ανδαλουσία, η τάξη των ιατρών σχεδίασε μια νομοθεσία υπέρ την ατιμώρητη δολοφονία ασθενών. Μετά από την δημοσίευση και την διάδοση της προκήρυξης μας "¡Andaluces, levantáos!" ("Ανδαλουσιανοί, κάντε μέτωπο!"), υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση (they were forced to keep their hands off).

 

6. Το πριγκιπάτο μας στην Αυστραλία, μαζί με τη διηπειρωτική υποστήριξη του Μετώπου των Ασθενών, έχει αποκτήσει το απεριόριστο δικαίωμα διαμονής για όλη την Αυστραλία.

Το Κογκρέσο στο Μεξικό έχει κατοχυρώσει στο σύνταγμα της Ομοσπονδίας ότι η ευθαΝΑΖΙα δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει νόμος της χώρας.

PF/SPK(H), 18.04.2009