Ανακοίνωση του WOLFGANG HUBER, ασθενής της πρώτης γραμμής (Front Patient) του Μετώπου των Ασθενών (PATIENTS’ FRONT), περί και κατά του Διεθνούς Συνεδρίου του Collettivo Freudiano, «Semiotica e Psicanalisi» («Σημειωτική και Ψυχανάλυση»), Μιλάνο, 1-4 Δεκεμβρίου 1976.

Σχήμα περί της ιστορίας της πρόσληψης της ανακοίνωσης
(Schema zur Wirkungsgeschichte)

Τέταρτο συνέδριο μαμούθ στο Μιλάνο - Ιταλίας, περίπου 170 ανακοινώσεις και σεμινάρια, πάνω κάτω 3.000 συμμετέχοντες, περίπου 30 διοργανωτές.

Κύριο θέμα: Η παραφροσύνη («η τρέλα») (‘La Follia’)

Η τάση / κλίση τους: Προοδευτικό, αντί-μπαζαλιακό (anti-Basaglian) ρεύμα («Ας βάλουμε τέρμα στην ψευδαίσθηση της ‘ιατρικής θεραπείας’»).

Τα μέσα τους: Κεντριστικά συσφιγμένη οργάνωση, χρηματοοικονομικά, μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Σαφές έλλειμμα: Μάχη φάντασμα ανάμεσα της προοδευτικής αποχής από κάθε είδος θεραπείας και της αντιδραστικής «ιατρικής αγωγής»

« Maladie diplomatique »

Μια έφοδος κατά του Reseau International της ψυχιατρικής, το οποίο είχε διεξαχθεί το Φεβρουάριο του 1976, υπήρξε η αφορμή να χαρακτηριστεί η ταξική κυριαρχία παγκοσμίως ως ιατρική κυριαρχία. Η συγκεκριμένη έφοδος είχε εξαπολυθεί από το Μέτωπο των Ασθενών και είχε στόχο να δεσμευθούν με την υπογραφή τους όλα τα μέλη του ιατρικού μηχανισμού που είχαν συγκεντρωθεί στο Reseau ώστε να απαιτηθεί η προγραφή των ιατρικών συλλόγων της Γερμανίας από τον Παγκόσμιο Ιατρικό Σύλλογο (World Medical Association).

Πράγματι! Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο τωρινός ιατρός ύψιστης βαθμίδας, δηλ. ο Αρχίατρος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, εξέρχεται από τα «μάχιμα ΕΣ ΕΣ» του Χίτλερ. Και ότι ο προκάτοχος του στην συγκεκριμένη θέση είναι ο τωρινός Πρόεδρος του Παγκόσμιου Ιατρικού Συλλόγου, ενώ στα δεξιά τούτου του Αρχίατρου όλων των Αρχίατρων ο προαναφερόμενος αρχηγός των ιατρών της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, ο οποίος προέρχεται από τα «μάχιμα ΕΣ ΕΣ» του Χίτλερ, εξουσιάζει ως αντιπρόεδρος. Ο τελευταίος είναι, κατά τα άλλα, και δυο φορές φορέας του παρασήμου της Ιταλικής Δημοκρατίας. Εντούτοις, όμως, ας μην απομακρυνθούμε από το θέμα μας λόγου αυτού του μεταβατικού συνδρόμου, που οδηγεί ασφαλώς σε μια πληθώρα συνειρμών, αλλά δεν είναι δική μας υπόθεση να παρουσιάσουμε πρόσκαιρους ενθουσιασμούς και ‘σπάνια πουλιά’. Και ούτε κατ’ ελάχιστον με την απαίτηση να προκαλούμε την εξάχνωση της ‘λερωμένης φωλιάς’ για να επιτυγχάνουμε το ‘ξεπέρασμα του παρελθόντος’.

Διότι η ιατροκρατία είναι θεμελιωμένη στο γεγονός ότι «κάθε δεινοπάθεια» («alle Leydenheit»: Krankheit - αρρώστια) αναζητά την «επαναστατική της εκπλήρωση» («revolutionaere Erfuellung»), όπως προ-διατυπώθηκε από τον philosophus teutonicus (Jakob Boehme), γεγονός που, στην απλότητα και την γνησιότητα του, κατέχει αιώνια ισχύ. Κατά συνέπεια, παντού όπου το απολύτως Νέο, συμπυκνωμένο στην αρρώστια, διέρχεται παραβιάζοντας κάθε φραγμό από το μέλλον στο παρών, αλλά όπου, ως αρρώστια, διαψεύδεται και διαστρεβλώνεται με ιατρο-κυνικές ψευδολογίες, ενώ αφαιρείται η επαναστατική της εκπλήρωση και υποβάλλεται σε έξωση από τον κόσμο, σ’ αυτό το σημείο ακριβώς είναι πάντα η ιατροκρατία να βάλει το νυστέρι.

Τούτο που εμφανίστηκε κάτω από το νυστέρι του Reseau ήταν όντως η στιγμιαία λάμψη μιας ιατροκρατίας, η οποία έχει πήξει ήδη προ πολλού σε εξαρτημένο αντανακλαστικό. Οι ιατροί αφαίρεσαν το μικρόφωνο, οι δικοί τους ασθενείς επιτέθηκαν στους ασθενείς του Μετώπου των Ασθενών. Με τις επευφημίες της πλειοψηφίας του διεθνούς κοινού, αυτοδιορισμένοι διεθνείς εκπρόσωποι των ιατρών διαπίστωσαν ότι, όσον αφορά το Παγκόσμιο Σύλλογο των Ιατρών, τούτο δεν θα μπορούσε να είναι τίποτ’ άλλο παρά μια παραίσθηση του Μετώπου των Ασθενών, και ότι ο λόγος μας περί του συνόλου των γερμανικών ιατρών ως πρωτοστάτες και μάστορες των βασανιστηρίων εξόντωσης και της διαφορικής ευθανασίας δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά ανοησία, και εν πάσης περίπτωσης ενάντια στα συμφέροντα των ιδίων των πληγηθέντων. Όσον αφορούσε όμως τη «λογική» αυτού του επιχειρήματος μας, όπως μας εμπιστεύτηκε ένας από τους αφεντικούς του συνεδρίου στην προσπάθεια του να γλιτώσει το κεφάλι του, σε όλους, δηλ. στους διοργανωτές του συνεδρίου, η λογική αυτή φάνηκε απλούστατα αδιανόητη. Εντούτοις υπήρξαν όμως και εννέα φορείς ιατρικών λειτουργιών, οι οποίοι, με τις υπογραφές τους, προσχώρησαν σ’ αυτήν τη λογική, για να μην μιλάμε ότι ενώθηκαν με τους ασθενούς του Μετώπου των Ασθενών.

Και οι τελευταίοι είχαν ξαναβρεί το θέμα καθοδήγησης τους από τους απαρχές του SPK (Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών): επαναστατικές πρακτικές διανοούμενες επί τόπου (ad hoc) ως μορφή μιας διαλεκτικό-ολοκληρωτικής προσέγγισης, η οποία προσέγγιση σε καμία εποχή και σε κανένα χώρο δεν ήταν ποτέ δυνατόν να αντιπροσωπευθεί (vertreten), και πολύ λιγότερο να καταπατηθεί (zertreten), δια της ιατρικής πράξης.

Σε μας η ιατρική πράξη έχει αποκαλυφθεί ξανά και ξανά ως ρίζα κάθε ταξικής κυριαρχίας και - δεσπόζοντας πάνω και πέρα από κράτος και οικονομία - ως το κυρίαρχο δολοφονικό όπλο κατά της επαναστατικής εκπλήρωσης. Ο ανταγωνισμός μεταξύ της ιατρικής πράξης και των απελευθερωτικών μέσω της αρρώστιας πρακτικών (Pathopraktiken) συνιστά την ουσιώδεις ροπή αυτής της αλήθειας, και η αγωνία συνιστά την αρχή της διαμεσολάβησης της (Prinzip ihrer Vermittlung, principle of mediation). Πρόκειται για μια αλήθεια των ασθενών της πρώτης γραμμής του Μετώπου των Ασθενών, η οποία, αν και έχει επιβεβαιωθεί πολλές χιλιάδες φορές υπό των πολιτικών βασανιστηρίων κάθε σημαίας, είναι όμως καρπός της αρρώστιας ως διπλή άρνηση της άρνησης της έλλειψης / στέρησης και της ανάγκης (Frucht der als Krankheit doppelt negierten Negation aus Mangel und Beduerfnis). Και από κει και το ελάττωμα της, σε μια επιφανειακή θεώρηση, να μην ταιριαστεί ούτε με εκείνο που έχει παραδοθεί από την κομματικό-μαρξιστική θεωρία της κοινωνίας περί της γέννησης της ταξικής κυριαρχίας από τα πλεονάζον προϊόν, αλλά ούτε και με κάποιες παραλλαγές του λεγόμενου πολιτιστικού πεσιμισμού, παραλλαγές των οποίων η εμπιστευτική συμβουλή - από το Φρόιντ έως τον ΄Ιλιχ και από το Νίτσε έως τον Όρβελ - υφίσταται στο να θεραπευθεί και να σωθεί ο ιατρός, για να βοηθηθούν οι ασθενείς, αντί να θεραπευθεί και να σωθεί ο κόσμος, ο οποίος κόσμος αναζητά μονοπλεύρως την ανανέωση του στην αρρώστια. Και στη συγκεκριμένη, να θεραπευθεί και να σωθεί από τον ιατρό. Πρόκειται για μια αλήθεια η οποία έγινε πραγματικότητα όταν απελευθερώθηκε δια του αγώνα από την κουφή κοιλιά των πιο ευνοούμενων μαστόρων του προϋπολογισμού θανάτου (Sterbe-Etat)*, και η οποία αλήθεια, από τη δική της πλευρά, μετέβαλλε τους ιατρούς στο σύνολο τους ξανά στο υπεράριθμο πλεονάζον προϊών το οποίο οι τελευταίοι είναι εξ αρχής (ab origine), προσδιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο την κουλτούρα εκ νέου ως ικανότητα ζωής μέσω του αγώνα ακόμα, και τούτο υπό συνθήκες όπου η ζωή, παράλυτη και τρομοκρατημένη, αλυσοδεμένη και φιμωμένη, αναγκάζεται να φέρει αποδείξεις για την ύπαρξη του κινήματος, και συγκεκριμένα δια της πρακτικής διαλεκτικής ενάντια σε κάθε ιατρική λογική.

Οι ασθενείς του Μετώπου των Ασθενών συνιστούν όντος μια αλλόκοτη ράτσα, ίσως – εξαιρουμένων των αριανών – η πιο αλλόκοτη που υπάρχει. Ακόμα και οι μιμητές και οι λογοκλόποι τους αδυνατούν να αποφύγουν το γεγονός ότι φαίνονται σε τρίτους με συμπεριφορά που ξενίσει (entgehen nicht dieser Anmutungsqualitaet).

Όταν αντιληφθήκαμε τον εαυτό μας στο ευρύτερο φάσμα των ιδεολογιών (Weltanschauungen), στο οπτικό πεδίο των οποίων είχαμε μπει, αρχίσαμε να συνειδητοποιήσουμε περιστασιακά ότι, στην προσπάθεια μας να διατηρήσουμε μια κριτική απόσταση και να ανταποκριθούμε, ας πούμε, στα κριτήρια του επιστημονικού σοσιαλισμού, αντί να ταυτίσουμε στον στοχασμό μας τον ιατρό με τον πρωτεργάτη, τον άρχοντα-φυλής της άρχουσας φυλής (Rasseherr der Herrenrasse) και τον υπέρτατο, τα πάντα σημαίνοντα ηγεμόνα του συστήματος, είχαμε αντικατοπτρίσει δυστυχώς μόνο ένα από τα πολλά προσωπεία, μόνο μια από τις πολλές μάσκες χαρακτήρων του συστήματος.

Ως αποτέλεσμα του έλεγχου ποιότητας εμπορευμάτων ικανός να ξεχωρίσει, βάση της περιεκτικής προσφοράς, τα σπόρια από τα άχυρα– θα επιστρέψουμε σ’ αυτήν την προσφορά στην επόμενη παράγραφο – την οποία προσφορά οι δικές μας δραστηριότητες έφεραν στο φως τόσο τυχαίως όσο και άθελα μετά από χρόνια λεπτομερής δουλειάς, η ουσία αυτής της αλλόκοτης ιδιομορφίας αποκαλύφθηκε σε μας ως ιατροκρατία, και πιο συγκεκριμένα ως εκείνο το μέρος της ιατρικής βίας (εξουσίας), την οποία προβάλλουν οι άλλοι, ως από πανάρχαιους – δηλ. αρχιατρικούς – χρόνους εσωτερικευμένη βία (verinnerlichte Gewalt, internalized violence) και στην μάταια προσπάθεια να γλιτώσουν το πετσί τους, στα ιατρικά στιγματισμένα πλάσματα, τους δήθεν κατώτερους και ανάξιους για τη ζωή ‘υπάνθρωπους’. Για αυτό και αποφεύγουν με σκέτο ιερό δέος τον πυρήνα όλων των θέσεων και των δράσεων (Thesen und Taten) μας. Τούτος ο πυρήνας υφίσταται στο ότι εκείνος που αναζητά, κατά πρώτο, έναν καινούριο κόσμο, πρέπει, κατά δεύτερο, να αρνιέται χωρίς επιφύλαξη τον υφιστάμενο κόσμο, και, κατά τρίτο, να βιώσει έμπειρα στην αρρώστια τον συστηματικό τόπο όπου τα αρχιατρικά-αρχαία και το συγκεκριμενοποιημένο-ουτοπικό πρέπει να βραχυκυκλωθούν με ιατροσόφια, δηλ. με γνώση των όπλων [Krankheit der systematische Ort, ..., in dem Archiatrisch-Archaisches und Konkret-Utopisches heil-, d.h. waffenkundig kurzuschliessen sind] - και να ταυτιστεί με τον αγώνα του και να προ-αισθάνεται δια του αγώνα τούτη την ταυτότητα ως ασθενής που πορεύει στο μονόδρομο προς το Μέτωπο των Ασθενών, ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο από τον κάθε ασθενή που έχει εγκλεισθεί μετά βίας για όλη τη ζωή του σε ένα νοσηλευτικό ίδρυμα. Και είναι ακριβώς σε τούτο το γαϊδουρινό-γκρίζο δέος γύρω του γεΙΑ - πλ. Ιατρος, αρχίατρος – όπου εμείς αναγνωρίσαμε το πανάρχαιο μετάλλευμα* από το οποίο είναι σφυρηλατημένο κάθε είδος ρατσισμού. Πού αλλού αν όχι στο πιο λαμπερό λευκό της ιατροκρατίας και στο γεΙΑ-γκάρισμα των δουλοπάροικων της οι αποχρώσεις του δέρματος και τα σχιστά μάτια, τα γονίδια, οι ιδιοτυπίες και οι αλλοτροπίες θα μπορούσαν να μεταβληθούν αδιακρίτως σε ζαβολιές, σε κινδύνους για τον κόσμο και την ανθρωπότητα, σε επικίνδυνες για το κοινό αρρώστιες, σε κατάμαυρη μαγεία (schwaerzesten Hoellenspuk) και σε ερυθροπυρωμένη απειλή για τον πλανήτη?

Το πιο ψηλό παράσημο ως μαχητές του Μετώπου έλαβαν οι ιατροί και οι νοσοκόμοι εντεταλμένοι στη «μυστική υπηρεσία του Ράιχ», όταν, στο τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, παρατάχτηκαν στον αγώνα υπέρ της «τελικής λύσης κατά της αρρώστιας» (‘Endloesung gegen Krankheit’, ‘Final Solution against Illness’).

Το γεγονός αυτό, το οποίο μαρτυρεί την κυριολεκτικά επαναστατική εκδοχή της έννοιας ‘μέτωπο’ κατά την αντίληψη των Φασιστών, πράγμα που έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο έως και σήμερα, τούτο το γεγονός λοιπόν θα μπορούσε να αποκτήσει σημασία εάν θα γινόταν σαφώς και αισθητώς, δια της εμπειρίας την οποία βιώνει κανείς στο πετσί του, ότι σε τούτο το μέτωπο διαφορές όπως: άρρωστος / εύρωστος-υγιής, τρελός / ‘νορμάλ’, ιδεολογικός / επιστημονικός, ανάπηρος και σακατεμένος / ευγενής καταγωγής, έγχρωμη φυλή / λευκή φυλή, Άρειος / Εβραίος, στολή εκστρατείας εις γκρι / στολή εκστρατείας εις χακί, στρατιώτης στην πρώτη γραμμή / γραφειοκράτης στα μετόπισθεν, και, εν κατακλείδι αλλά όχι λιγότερα σημαντική, η ένταξη σε κοινωνικές τάξεις και ρόλους, ενδέχεται να εξαφανιστούν τόσο ξαφνικά όσο και αστήριχτα στην άκρως μονόπλευρη αγωνία της σχέσης ιατρού – ασθενή.

Είναι όντως γεγονός ότι το εν λόγο παράσημο απονεμήθηκε σε μέλους του Μετώπου των Ιατρών, οι οποίοι, ενεργώντας ως ιατρικές μονάδες της ίδιας ακριβώς σύνθεσης στα υπόγεια κελιά των κλινικών των στρατοπέδων συγκέντρωσης [«… συμμετέχουν ιατροί, στελέχη γραφείου, νοσοκόμοι και νοσηλεύτριες ήδη δοκιμασμένοι στο Χάνταμαρ (Hadamar) και στο Ζόννενσταϊν (Sonnenstein), μια ολόκληρη δύναμη καταδρομής αποτελούμενη από 20-30 άτομα! …»)], είχαν εξοντώσει τους ομοίους τους που είχαν χαρακτηριστεί ως ασθενείς με το ρολόι χρονόμετρο στο χέρι σε πειράματα απόψυξης, και οι οποίοι στη συνέχεια, ευρισκόμενοι σε ειδική αποστολή, «υποβοήθησαν» στο πνεύμα της συναδελφικότητας τους στρατιώτες από τις δικές τους γραμμές, οι οποίοι είχαν τραυματιστεί στην παγωνιά και στα χιόνια, απολυτρώνοντας τους με δόλιο τρόπο από την επώδυνη ύπαρξη (Dasein) τους.

Εάν στο εξής επιχειρούμε να συλλάβουμε, δια της μεθόδου της διαλεκτικής, την εννοιολογική σημασία της σχέσης της ιατροκρατίας ως προς τις κατηγορίες: τάξη-συμμορία-φυλή (‘ράτσα’), και συγκεκριμένα σε αναλογία με τις κατηγορίες: Είναι («θέση») [Position], Μηδέν («άρνηση» / αντίθεση) [Nichts, Nothingness] και Γίγνεσθαι («άρνηση της άρνησης») [Werden, Becoming], τούτο γίνεται – από τη μια - επειδή σχετικά με ο,τι συνεπάγεται υπό τη μορφή του ιατροκρατικού πεδίου βαρύτητας πρόκειται για μια πρωτότυπη δημιουργία [archê] δίχως δημιουργό [Ur-hebung ohne Urheber, origination without an originator], δηλ. για κάτι που έχει καθιδρυθεί εξ ολοκλήρου από τις πρώτες αρχές και που από τότε επαναλαμβάνεται στην πράξη ως ανεγκέφαλη-ετερογενή ρουτίνα εν κενό που λειτουργεί άσκοπα και χωρίς κίνητρο, η οποία ρουτίνα, εν προκειμένου να διαφωτιστεί και να εξηγηθεί, μπορεί να σκιαγραφηθεί μεθοδολογικά παρά μόνο κατά προσέγγιση, και τούτο μόνο στο κατάξηρο υψίπεδο του διαλεκτικού στοχασμού, χωρίς ωστόσο να είναι δυνατόν, στο επίπεδο της διαλεκτικής λογικής, να ποιηθεί και να συνακολουθηθεί [γερμανικά: Routine … , die nicht (mit-)gemacht … werden kann; Αγγλικά: routine … cannot be done or participated with] και άρα δεν μπορεί να κατανοηθεί. Από την άλλη δε - επειδή δια της επεξεργασίας εκείνου που σε τούτο το πεδίο βαρύτητας συντελεί την άρνηση της άρνησης μπορεί να ανακτηθούν, να προμηνύονται και να αναπτύσσονται περαιτέρω πάθο-πρακτικές της ανατρεπτικής επίθεσης [pathopractices of subversive attack].

Μεταξύ των δυνάμεων παραγωγής, οι οποίες συντηρούν το σύστημα και οι οποίες υπόκεινται, ακριβώς για αυτόν το λόγο, καταρχήν στον ορισμό της αρρώστιας, η πιο σημαντική είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Και σε τελευταία ανάλυση τούτη η δύναμη παραγωγής βρίσκεται παγκοσμίως εξ ολοκλήρου στα χέρια της Heilsgewalt (ιατροκρατία)*, η οποία συνεχίζει να εξασκεί ένα σταθερό έλεγχο επάνω της. Δια της προστακτικής της και της απόλυτης διοικητικής και εκτελεστικής της εξουσίας [authority of command] πάνω από το έως τώρα πιο σημαντικό μέσο παραγωγής, δηλ. το - πέρα για πέρα καθορισμένο σε συμμόρφωση με κλινικές αντιλήψεις και βιομηχανικά κατασκευασμένο - εμπόρευμα άνθρωπο, το ιατρικό επάγγελμα συνιστά και σταθεροποιεί την πεμπτουσία της ταξικής κυριαρχίας στην οικονομία και την λεηλασία, στο κράτος και τη φυλακή, στην πολιτική και την καταπίεση, στο προσδόκιμο ζωής και τον προϋπολογισμό θανάτου.

* Heil: βλ. ίαση, θεραπεία, σωτηρία, «Ηάϊλ Χίτλερ», Gewalt: βία και εξουσία

Το μονοπώλιο της στο φόνο (Mordmonopol), όμως, την συνιστά ως μια αυτόχθονα άναρχη σπείρα, η οποία δραστηριοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα (αυτόχθονες: οι εγκατεστημένοι από παλιά κάτοχοι της γης) πλάι, εμπρός και αρνητικά ενάντια στις τάξεις και το κράτος [next to, ahead of and negatively against class and state], δηλ. ως συμμορία της οποίας η υπέρτατη εξουσία τόσο στον καθορισμό εκείνων που αυτή θεωρεί ότι είναι ‘υπεράριθμοι’ όσο και στην δια της ιατρικής παρέμβασης «απολύτρωση» τους από την ύπαρξη τους δεν κατατάσσεται, κατ’ αρχάς, σε καμία πολιτική, σε καμία οικονομία και σε καμία δικαιοδοσία [βλ. το πρόγραμμα «Τ 4» ( = Τiergartenstrasse αρ. 4, Βερολίνο, έδρα του τομέα «Gnadentod» («θανάτωση από οίκτο», «Mercy Killing», ευθανασία), τότε, και σήμερα ο Παγκόσμιος Ιατρικός Σύλλογος, συμπεριλαμβανομένων και των μη-μελών και των συνωμοτών του σε όλη την υφήλιο].

Εντούτοις, όμως, μονάχα ο φυλετισμός (‘ρατσισμός’), ως το - καταφατικό στην αφαίρεση και αρνητικό στη συγκεκριμενοποίηση - τρίτο στοιχείο της ιατροκρατίας, οριοθετεί την συνοριακή γραμμή μεταξύ της γέννησης της (ιατροκρατίας) υπό την απειλή να φονευθεί η ίδια (ihrer selbst mordbedrohten Entstehung) ως ένα υπεράριθμο πλεονάζον και κατά συνέπεια ελλειμματικό προϊόν (ueberzaehliges Mehr- und Mangelprodukt), γεγονός το οποίο η ιατροκρατία κουκουλώνει ευφημιστικά ως λατρεία και ως καλλιέργεια πολιτισμού, και του αφανισμού της ως αποτέλεσμα μιας πράξης που στρέφεται κατά της ίδιας [gegenwendige Praxis, Gegen-Finalitaet (αντι-τελικότητα)]. Το τελευταίο θα συμβεί όταν η ιατρική πράξη στο σύνολο της θα είναι ώριμη να μεταβάλλει το μονοπώλιο της στο φόνο (Mordmonopol) στο μονοπώλιο παραγωγής (Produktionsmonopol) του ανθρωπίνου είδους κατά την εικόνα της ιατροκρατίας, η οποία, τότε, μετά την εξόντωση όλων εκείνων που μέχρι τώρα (η ιατροκρατία) έχει καθορίσει και που μέχρι τότε θα συνεχίζει να καθορίσει ως φορείς ασθένειας, απομένοντας στο τέλος ως η μοναδική φυλή, θα εξέλειπε και ως φυλή (iatrocracy, being left alone as the only race, would cease being a race), και, επιπλέον, θα είχε αποστερηθεί από το αντικείμενο κάθε ιατρικής της προσπάθειας (‘χειρ-αγώγη-σης’). Το πρώτο (η γέννηση της) συνέβη σε σχέση με την εφεύρεση της θείας αρρώστιας των υβριδικών ημίθεων και μονοπωλιακών θεών, άρρωστοι και οι ίδιοι, ιατροί και οι ίδιοι, ‘κουράροντας’ την αρρώστια δια της αρρώστιας (Krankheit mit Krankheit behandelnd), ακριβώς όπως έκαναν ο Ασκληπειός, και ο Χείρωνας, και – αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο, δηλ. διόλου έντιμο (bierehrlich) και σε πλήρη ομολογία – ο Ιεχωβάς: «Εάν ακούσεις … δεν θέλω φέρει επί σε ουδεμίαν εκ των νόσων, τας οποίας έφερα κατά των Αιγυπτίων, διότι εγώ είμαι ο Κύριος ο θεραπεύων σε» (Μωυσής, Έξοδος, κεφ. ιε’, 26).

Ακόμα και ο Φρόιντ ανακάλυψε μια «Δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό», τον οποίο πολιτισμό ταύτισε, σύμφωνο και με την δίκη μας αντίληψη, με την έκφανση μιας αρνούμενης άρνησης, ωστόσο όμως, δυστυχώς, χωρίς να τοποθετήσει στη θέση της άρνησης την ιατρική βιομηχανία θανάτου (TodesBetrieb) και στη θέση της αρνούμενης άρνησης το εξαχνώμενο μονοπώλιο στο φόνο, αλλά αντ’αυτού το άναρχο ένστικτο θανάτου (Todestrieb), το οποίο ένστικτο, όντως λησμονώντας τον εαυτό του και την (ιατρική) τάξη, είναι ίσως ακριβώς για αυτόν το λόγο - εάν ακολουθεί κανείς το Φρόιντ – ένα ανίκητο ένστικτο θανάτου.

Η αντικειμενική διαλεκτική της ιατροκρατίας, η οποία είναι το θέμα της παρούσας παραγράφου, αποσαφηνίζεται και εξηγείται ως διαλεκτική των ιδίων αντικειμένων και μεταξύ αντικειμένων μέσα σε ένα εξω-κοσμικό πεδίο βαρύτητας. Από τον κόσμο που ξέρουμε, του οποίου δεν υπάρχει άλλο παρά μόνο ο συγκεκριμένος, και ο οποίος κόσμος δέον να γίνει και πρέπει να γίνει για όλους εμάς, αντιστρατευόμενοι τον κομμουνισμό, κοινός και οικείος, τούτη η αντικειμενική διαλεκτική της ιατροκρατίας διαφέρει θεμελιωδώς^. Η διαφορά υφίσταται στο ότι πρόκειται για μια εξω-κοσμική απαγορευμένη ζώνη - μπορεί να την ονομάζει κανείς και Hyperuraniontopos – η ‘κιβωτός’ [«archê» (στα γερμανικά η κιβωτός ονομάζεται Arche)] των ‘ευγενών’ και ‘εκλεκτών’, στην οποία οι αρχίατροι, οι ιατροί, οι Άρειοι, οι αριστοκράτες και οι ιατροκράτες ζητούν καταφύγιο από τον Κατακλυσμό τον οποίο οι ίδιοι δημιουργούν κατά περιόδους, για να ανασυγκροτηθούν – σχετίζοντας οι μεν στους δε ως αντικείμενα απέναντι σε αντικείμενα στο ενδιάμεσο της ετερότητας (Medium der Andersheit) - ως νέα φυλή (ράτσα).

Ο ιατρός ως Θεός δημιούργησε τον ‘Εκλεκτό Λαό’, και ως Άρειος αντι-άνθρωπος και υπερ-άνθρωπος τον εξόντωσε στους θαλάμους αερίου. Ο ιατρός, όπως και να (τοπο)θέτει τον εαυτό του, ή θετικά, ως αντικειμενικό αντικείμενο (objektives Objekt), δηλ. ως Θεός, όπως τον είδε ο Μωυσής, ή αρνητικά, ως αντικείμενο του καθολικού αντικειμένου (Objekt des Universalobjekts) ονόματι Ένστικτο θανάτου, όπως στο Φρόιντ, πάντα θα εξακολουθεί να παραμείνει ιατρός. Και συγκεκριμένα ως αντι-άνθρωπος απέναντι σε ‘υπάνθρωπους’, απέναντι σε αντικείμενα^. ως Άρειος, δηλ. ως άνθρωπος ενός άλλου είδους: δηλ. ιατρός, ακριβώς! (Mensch einer anderen Art, Arzt!). Υπάρχει η άρχουσα τάξη, η οποία τον αποδέχεται ως την εξουσία της, και η οποία αποδέχεται τον εαυτό της σε αυτόν, δηλ. ‘εξευγενίζει’ τον εαυτό της [ennobles itself], με την έννοια ότι Άρειο-ποιεί τον εαυτό της [Aryanizes itself], σε αυτόν. Και το να διατελέσει στρατηγιστή τόσο του εξευγενισμού όσο και της εξαθλίωσης για την κοινωνία στο σύνολο της [being the strategist of ennoblement as well as of pauperization for society as a whole], και, πάνω απ’ όλα, το να γίνει δεκτός και στις δυο εκδοχές, και τούτο σε όλες τις συνθήκες και μια για πάντα, ακόμα και υπό την μορφή της παράνομης, δηλ. ‘ιατρο-νόμιμης’ σπείρας, τούτο κατέχει ζωτική σημασία για την ιατροκρατία. Για αυτόν το λόγο προβαίνει και σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς προς την αρρώστια: αναγορεύοντας, όπως έκανε παντού κατά την περιόδου του Ελληνισμού, τη λατρεία του άρρωστου θεού-θεραπευτή Ασκληπειού σε θρησκεία του κράτους και κόβοντας νομίσματα με το έμβλημα του, ή διακόπτοντας την εκτέλεση της ευθανασίας και της στείρωσης κατά εκείνων στους οποίους είχε κολλήσει την ετικέτα του σχιζοφρενή όταν οι δείκτες της γενεαλογικής έρευνας συνεχίζουν επίμονα να εστιάζουν σε συνεργούς προερχόμενοι από την δική της τάξη. Εάν οι υποχωρήσεις αυτές φτάνουν μέχρι και στους μακρινούς ελληνιστικούς και μωυσαϊκούς της προπάτορες, τούτο δεν είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε. Εντούτοις, όμως, εκείνο που είναι απολύτως ανέφικτος, είναι οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί με ασθενούς.

Τη σιωπηλή, υποκειμενική διαλεκτική εκείνων, τους οποίους η ιατροκρατία σχεδιάσει να θυσιάσει, αυτήν τη διαλεκτική την πνίγει, από τις πρώτες αρχές κιόλας, μέσα στην ίδια λατρευτικο-ιατρική πράξη δια της οποίας προσπαθεί να γλυτώσει από την δική της μοίρα ως ‘υπεράριθμη’ ύπαρξη, η οποία είναι εγγεγραμμένη ως έλλειψη παραγωγικότητας (αρρώστια) πάνω σε όλο το σώμα της. Είναι ακριβώς αυτή η διαλεκτική της αρρώστιας, δηλ. το να έχει εξατομικευμένα υπερνικήσει και ξεπεράσει τις καταστάσεις ανάγκης / έλλειψης [πλ. παραλλαγές της εξαθλίωσης και της πείνας (π.χ. δυστροφία, ατροφία, νανισμός)] και να αποτελεί για όλους την υπόσχεση του απολύτως επαναστατικού Νέου, την οποία διαλεκτική η ιατροκρατία αποφεύγει δια της καλλιέργειας πολιτισμού: είναι η ιατροκρατία να αποφασίσει επί του προσδιορισμού της άρχουσας φυλής, για το τι και ποιος είναι σώος και αβλαβής, και ποιος πρέπει να τρώει χώμα^. είναι η ιατροκρατία να αποφασίσει επί του προσδιορισμού του γένους, για το τι και ποιος είναι Άρειος, και για το τι θεωρήθηκε, τι θεωρείται και τι θα θεωρηθεί ως πρωτότυπο (archê), ανεξαρτήτως κάθε μορφής υπό την οποία και να παρουσιάζεται, ή στο ράσο του μοναχού (θεραπευτής), ή στη στολή των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου (SA) ή στο outfit των χίπηδων, ή, εάν δεν υπάρχει άλλος τρόπος και ο καιρός θα έχει ωριμάσει, και ως ιατραρχικά προγραμματισμένο βιοτεχνολογικό υπολογιστικό σύστημα δημιουργίας του είδους. Ήδη αμέσως μετά το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε καταγγείλει ότι «μια αριστερή, άκρος επικίνδυνη φράξια ψυχοπαθών ατόμων» εξύφαινε μια συνωμοσία, και πρόκειται για την ίδια ιατροκρατία, η οποία, συγκεκριμένα στο πρόσωπο του Δόκτορα Σ. Φρόιντ, ακόμα πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε κάθε λόγο να επαινεί τους ιατρούς ως «τα πολυβόλα όπλα στα όπισθεν του μετώπου».

Και ποτέ δεν είναι ούτε ο «Σοσιαλισμός» καθ’ εαυτού αλλά και ούτε ο «Κομμουνισμός» κάθε εαυτού να φυλάξει στις μέρες μας την διαλεκτική ως υπερβατική (transzendale) διαλεκτική, όπως είναι όντος, από τότε που ο Στάλιν έχει εξορίσει την διαλεκτική από το υποκείμενο παραδίδοντας τους εν δύναμιν φορείς μιας επαναστατικής αναγέννησης σε θανατηφόρες ενέσεις. Εκεί όπως και αλλού είναι πάντα οι ιατροί των οποίων η ιεραποστολική συνείδηση, στερούμενης αναγκαστικά κάθε κατανόησης (begriffsloses Sendungsbewusstsein), στρέφεται κατά της αρρώστιας, η οποία, και αυτή με τη σειρά της και σε μεγάλο βαθμό στερούμενης κάθε κατανόησης (begriffslos), αναζητά απελευθερωτικές πρακτικές στην ιμπεριαλιστική μεσονυχτίου χώρα, όπου, γύρω στο 1789 (Λανθενάς), οι πρακτικές αυτές έγιναν αντιληπτές φευγαλέα κάτω-κάτω στο βάθος, όπου όμως, από τότε, είναι όλο και περισσότερα κομμένες. Εδώ πρέπει να είναι η αποστολή της ιατροκρατίας, εάν θέλει να πετύχει τον ταξικό στόχο της, τον οποίο έχει κάνει προϋπόθεση ως αρχή, να θανατώσει την υποκειμενική διαλεκτική δια μιας πράξης-ρουτίνας, η οποία, ήδη στις μέρες μας, δεν είναι σχεδόν δυνατόν να ξεπερνιέται από τίποτα. Να την θανατώσει πρώτα υπό τη μορφή των φορέων της, μετέπειτα υπό τη μορφή του κάθε σκεπτόμενου μυαλού που δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί πλήρως (ιμπεριαλισμός του εγκεφάλου), και στο τέλος σε κάθε γονίδιο.

Η αντικειμενική διαλεκτική ενός Β. Ράιχ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, είχε ερευνήσει τη γενετική σύνδεση μεταξύ του «Σταλινιστικού εκφυλισμού» και του Ναζι-Φασισμού από την μια, και την προέλευση του Ναζι-Φασισμού από την καπιταλιστική κρίση και την πατερναλιστικά παραμορφωμένη ‘ψυχή της μάζας’ από την άλλη, και τούτο ερευνώντας τόσο αντικειμενικά και ακέραια όσο είναι δυνατόν σε μια προσέγγιση βασιζόμενη σε μεθόδους ιατρικο-ποσοτικού προσδιορισμού, τούτη η αντικειμενική διαλεκτική του συγκεκριμένου ιατρού, ο οποίος, χάρη στην εκτροφή και αναπαραγωγή μικρών ζώων και λόγου της εβραϊκής του καταγωγής, υπήρξε πολύ εντριβής στη σπουδή των φυλετικών χαρακτηριστικών (Rassenkunde) ήδη από παιδική ηλικία, έγκειται στο ότι ο ίδιος, όταν αργότερα, θεωρώντας τον εαυτό του τυχερός επειδή πίστεψε ότι, μεταναστεύοντας στην «πιο ελεύθερη χώρα του κόσμου», τις ΗΠΑ, είχε σωθεί από τον Φασισμό και τον Μπολσεβικισμό, πέθανε εκεί ως ασθενής με έμφραγμα στα χέρια ακριβώς της ίδιας ιατροκρατίας, η οποία είχε πετύχει να τον κλείσει σε φυλακή ως ιατρός.

Σίγουρα! Ο ίδιος, τον οποίο οι ιατροί είχαν κηρύξει ‘τρελός’ ήδη στη δεκαετία του ‘30, θα είχε απορρίψει ανένδοτα ως μανιώδη προβολή τρελών πάσχοντες από μανία καταδίωξης και ως παρανοϊκή ιδέα περί του φασισμού, στερούμενης κάθε υλιστικής θεμελίωσης, την κατηγορία ότι ο Ναζι-Φασισμός, με τους 60 εκατομμύρια νεκρούς του, ήταν το αποτέλεσμα μιας σκευωρίας ιατρών.

Και τούτο παρόλο που είχε παρατηρήσει, πρωτίστως δε αλλά και έως το τέλος στους κύκλους των συναδέλφων του, το φαινόμενο της «συναισθηματικής πανούκλας» (Emotional Plague), δηλ. της ανακολουθίας μεταξύ της δολοφονικής πράξης και της ορθολογικοφανής κολακείας [moerderisches Tun und rationalisiertes Schoentun].

Λοιπόν, είναι γεγονός ότι εδώ και μερικές δεκαετίες πολλαπλασιάζονται οι αντικειμενικές πληροφορίες και οι ενδείξεις που μαρτυρούν υπέρ της θέσης ότι ο Χίτλερ δεν έφτασε στην εξουσία χάριν της κρίσης και της ψυχής. Φαίνεται δε μάλλον ότι μια διεθνές ελίτ ιατρών είχαν βρει σ’ αυτόν και τους ομοίους του έναν πιστό υπηρέτη τους τον οποίο μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να απολαμβάνουν ανέρωτα επί μια σύντομη χιλιετία το ιατροκυνικό μονοπώλιο στο φόνο και την ιατροκρατική δίψα για εξουσία.

Οι εν λόγο δεσπότες της σωτηρίας και της ίασης (Heilsgewaltige) συμπράξανε ως συνέταιροι στην οργάνωση WFMH (World Federation for Mental Health - Παγκόσμια Ομοσπονδία για την Ψυχική Υγεία), την οποία χρησιμοποίησαν για κάλυψη, ήδη από το 1940. Σήμερα, η πολύ καλά δικτυωμένη οργάνωση αυτή συναπαρτίζεται από αντιπροσώπους όλων των ιατρικών ενώσεων και εταιριών. Συμπράττει ακόμα και ένα εξέχον πρόσωπο που χαίρει βαθειάς εκτίμησης σε κύκλους ψυχίατρων, μολονότι προέρχεται από ένα χώρο τον οποίο οι συνάδελφοι του από τη Δύση συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να ονομάζουν περιφρονητικά το Ανατολικό Μπλοκ.

Η γενεαλογική καταγωγή όλων εκείνων που συναπαρτίζουν την WFMH μπορεί να εξακριβωθεί, χωρίς την καταβολή ιδιαίτερης προσπάθειας, ερευνώντας το παρελθόν κάθε μέλους της WFMH μέχρι τις ρίζες του γενεαλογικού δέντρου της οργάνωσης, οι οποίες ρίζες καταλήγουν απευθείας στο αρχηγείο της δολοφονικής εκστρατείας ονόματι Mordzentrale T 4, αλλά και – για να αναφέρουμε μονάχα το πιο αβλαβές παράδειγμα - στο τμήμα για την εκστρατεία ψυχολογικού πολέμου της μυστικής υπηρεσίας της Δανίας. Η κύρια ρίζα όμως αυτού του γενεαλογικού δέντρου των πιο ‘ευγενών’ των Άρειων, εάν σκάβει κανείς αρκετά εις βάθος, περιελίσσει στο σύνολο της στενότατα τις φλέβες χρυσού του Βικτωριανού τραπεζικού κεφαλαίου, του οποίου το θανατηφόρο μένος οι Πατέρες του Μαρξισμού, θαμπωμένοι όπως ήταν από την υπεραξία, δεν τολμούσαν ακόμα να προσδίδουν σε κανέναν ιατρό με την ειδικότητα υποβοήθησης στο θάνατο. Κάποιο ριζοβόλημα περιελίσσεται, εν παρόδω, και γύρω από τα δείγματα γραφής των φαντασιόπληκτων οραματιστών της έκρηξης, δηλ. του πληθυσμού, τύπου Μάλθους (Malthus), Δαρβίνος (Darwin), Γκάλτον (Galton), ντε Γκομπινό (de Gonineau), Δρ. Πλέτζ (Dr. Ploetz) και του προμηθευτή χρημάτων του Άλφρεντ Κρουπ (Alfred Krupp, γνωστός ως Βασιλιάς των κανονιών, γύρω του 1900) και Αλέξις Καρέλ [Alexis Carrel (αποδέκτης και φορέας του παγκόσμιου βραβείου δυναμίτης Νόμπελ, το 1937, «Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος»)].

Με προφάσεις όπως την ευγονική, δηλ. την δήθεν ‘ευγενή’ καταγωγή («Αξιότιμε …!»), και την ευθανασία («θάνατος με αξιοπρέπεια»), με προφάσεις δε όπως την πνευματική & φυλετική & ψυχική υγεία - Μη διστάσετε να τεντώστε τα αυτιά σας! -, η συντονισμένη ιατροκρατία κατάφερε να χρησιμοποιήσει τον Χίτλερ και τους ομοίους του για δικούς τους σκοπούς. Και επέτυχαν τους στόχους τους, επειδή οι τελευταίοι είχαν πλήρως ξεγελαστεί από τα ιατροκρατικά συγγράμματα περί της φυλετικής υγείας, μια ιατροκρατική ρατσιστική φιλολογία, η οποία περιελίσσει ακόμα σήμερα και ξανά έναν κάλλιστα καμουφλαρισμένο παγκόσμιο μηχανισμό προπαγάνδας που διεισδύει συνειδητά και συστηματικά όλους τους κλάδους κατάλληλων ειδικών και επερχόμενων στελεχών, και του οποίου η αποστολή συνίσταται στο να συγκαλυφθεί το μονοπώλιο στο φόνο ως άρνηση, διανθίζοντας το με κενολογίες περί της υγείας, της ψυχικής υγείας και της αξιοπρέπειας, και τούτο τόσο το καλύτερο όσο η ιατροκρατία, τοποθετημένη ως (άρχουσα) τάξη, φανερώνει όλο και πιο ανοικτά την παγκόσμια της διάταξη.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Χίτλερ και οι όμοιοι του μπορούσαν να θεωρήσουν την δολοφονία ασθενών, δηλ. το Άλφα και Ωμέγα καθώς και η αρχή και ο στόχος κάθε ιατροκρατίας, η οποία χρειάζεται την ανθρωποκτονία για την συγκρότηση της δικιά της ταξικής κυριαρχίας, ως φιλάρεσκη και ματαιόδοξη έγνοια για την αρρώστια, το έθνος και τη φυλή. Το ότι οι αθετήσεις συμβάσεων και υποσχέσεων, οι μοχθηρίες, οι παγίδες, οι δειλίες και οι απιστίες, οι οποίες περιγράφονται στην Παλιά Διαθήκη και διαβάλλονται μανιασμένα στο «Mein Kampf» («Ο αγώνας μου»), δεν είναι ζήτημα που αφορά τους Εβραίους αλλά ότι είναι η υπόθεση εις αποκάλυψη των ιατρών (« … ο ΚΥΡΙΟΣ ο θεραπεύων σε »), οι οποίοι, για να γλυτώσουν «τη μοίρα του ασθενή» χρειάζονται μονάχα να κρυφτούν πίσω από έναν Θεό, ο οποίος, ως υποκατάστατο του πλεονάζοντος προϊόντος, δύναται μόνο να μεταβάλλει θεραπευτικά την υπεράριθμη ύπαρξη ενός θυσιασμένου λαού σε αιχμηρό Μανιχαϊσμό, ζηλοφθονία, καχυποψία, δίψα για εκδίκηση, και απατηλότητα, όλα αυτά και ακόμα μερικά άλλα πράγματα, τότε, ουδείς ιατρός δεν θα μπορούσε να τους το αποκαλύψει ακόμα, και ακόμα ουδείς ασθενής δεν θα μπορούσε να το πιστέψει.

Προπαρασκευασμένη για δράση στο «Πρώτο Διεθνής Συνέδριο για την Ψυχική Υγιεινή», που ήχε διοργανωθεί στο Ουάσινγκτον το 1930, στις 14.07.1933, δηλ. μόλις τέσσερεις μήνες μετά την καθυστερημένη εκκίνηση του Χίτλερ, η διεθνής ιατροκρατία, φέροντας εις πέρας το «νόμο περί της στείρωσης» παρά τις επιφυλάξεις νομικών, κατάφερε να κάνει το πρώτο της βήμα προς την τόσο μυστική όσο και ολοκληρωτική κατάληψη της εξουσίας. Φαίνεται όμως ότι κατόπιν συνάντησε κατά καιρούς κάποιες αντιστάσεις, και τούτο εκ μέρους των ΕςΕς, τα οποία συνήθως δεν ήταν και τόσο σεμνότυφα. Και παρόλα που το καμουφλάρισμα και τα μέτρα ασφάλειας, εκθειασμένα ευρέως ακόμη και σήμερα, ήταν τόσο τελειομανή ώστε να ικανοποίησαν στο μέγιστο όλες τις απαιτήσεις.

Τέλος και σε σχέση με τα προηγούμενα πρέπει να αναφέρουμε ακόμα το γεγονός ότι, όσον αφορά το λεγόμενο «Νόμο περί ευθανασίας» του Χίτλερ, του Σεπτέμβριου του 1939, ο οποίος νόμος είχε αναδρομική ισχύ, τότε, δεν επρόκειτο ούτε για νόμο αλλά ούτε και για ένα από τα λεγόμενα διατάγματα του Fuehrer, και ακόμα λιγότερα επρόκειτο για διαταγή του ίδιου του Fuehrer. Μάλλον επρόκειτο για ένα είδος εξουσιοδότησης, την οποία εξουσιοδότηση η διεθνής ιατροκρατία είχε αποκτήσει με πονηριά από τον Fuehrer και η οποία ήταν διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε ένας ιατρός, ο οποίος ήθελε να κάνει την αντίρρηση του πράξη προβάλλοντας ως δικαιολογία τον Ιπποκράτειο Όρκο (ο οποίος όρκος, παρεμπιπτόντως, είναι πολύ πιθανόν να έχει συνταχθεί από εκείνους που συνωμοτούσαν κατά της ιατροκρατίας, που τότε αντιπροσωπεύτηκε από τον Ιπποκράτη!), θα μπορούσε να ερμηνεύει αυτήν την εξουσιοδότηση με τέτοιο τρόπο ώστε ούτε ένας ασθενής δεν θα χρειαζόταν να πεθαίνει.

Δεν υπήρχαν λοιπών ούτε σύμβουλοι του Fuehrer, ούτε ΕςΕς, αλλά ούτε και ένας δικτάτορας ικανοί να αντιπαραβληθούν με την μυστική κατάληψη της εξουσίας εκ μέρους της διεθνούς ιατροκρατίας [Der heimlichen Machtergreifung der Iatrokratie waren also keine Fuehrerberater, keine SS und kein Diktator gewachsen]. Είναι απλά ένα ακόμα παράδειγμα για την υπεροχή μιας παγκόσμιας ιατροκρατίας εξαιρετικής ολκής. Εκτός δε αυτού υπάρχουν στην ιστορία της ιατρικής - η οποία, σύμφωνα με τη δική της επικύρωση [nach ihrer eigenen Validierung], είναι, πολιτικά βεβαίως, υπεράνω κάθε υποψίας – αρκετές υποδείξεις ότι ο ‘προσωπικός’ ιατρός [Leibarzt (αρχίατρος, βασιλικός ιατρός, κλπ.)] ασκεί περισσότερη εξουσία πάνω σε κυβερνήσεις και λαούς απ’ ότι ασκεί ο κάθε δεσπότης πάνω στους υποτελείς του.

Και εάν κάποιος σαν και ο Β. Ραίχ είχε πληχτεί με οπτική αγνωσία (intrinsic blindness, Seelenblindheit) όσον αφορά την ουσία του φυλετισμού, της μετανάστευσης, της φυλάκισης και του Είναι του ασθενή [Patientsein], πόσο πιο αξιόπιστες πρέπει να φάνουν τότε οι μαρτυρίες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σύμφωνα με τις οποίες οι ασθενείς υποκείμενοι στο φόβο του αφορισμού [Bann, spell (‘ξόρκι’)] της ιατροκρατίας έμαθαν στιγμιαίως να μισούν τον ίδιο τον εαυτό τους μέχρι και το μυελό των εύθραυστων οστών τους και να καλωσορίσουν το θάνατο δια της σύριγγας και της πείνας ως λύτρωση (θεραπεία) από την υπαρξιακή τους ενοχή και ως το δικό τους μερίδιο συμμετοχής στην μελλοντική ευτυχία των Άρειων και των ιατρών.

Ίσως η λέξη Blutbann [κυριολεκτικά: ‘αφορισμός’ ή ‘εξορ(κ)ισμός του αίματος’, δηλ. πληρεξούσιο θανάτου ή ζωής, εξοστρακισμός (‘blood ban’, power of life and death)]*, είναι η κατάλληλη ονομασία^. Πρόκειται για έναν ‘αφορισμό του αίματος’, ο οποίος μπορεί να καμφθεί μόνο με αίμα από τις τάξεις της ιατροκρατίας.

Όταν στο πεδίο μάχης έξω από την Τροία πέφτει ο αρχίατρος, οι καλά σχεδιασμένες γραμμές της μάχης πέφτουν σαν χάρτινος πύργος. Όσοι - από ιατρική άποψη, και όσον αυτός ακόμα υπήρξε – δεν ήταν παρά μόνο πεθαμένοι βρισκόμενοι σε άδεια [Karteileichen-auf-Urlaub, dead-ones-on-leave], οι οποίοι, εγκαταλειμμένοι στη μοναξιά τους, μόλις είχαν δώσει μια μάχη που ακόμα και από στατιστική άποψη δεν μπορούσε να κερδηθεί, τώρα βρίσκονται εντελώς ξαφνικά αποκομμένοι και απομακρυσμένοι από την ιατροκρατία και, διαφεύγοντας το στατιστικό θάνατο, είναι στενότατα ενωμένοι μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ούτε πια χώρος και ούτε πια χρόνος να τους χωρίσει, αλλά ούτε και αποξένωση (Fremdbestimmheit, alien imperative) ή διαταγή ή υποτέλεια ή προσωπικό συναίσθημα ή αντικοινωνική σκέψη. Βρίσκουν τον εαυτό τους στενότατα ενωμένοι σε μια - ναι μεν αντιστικτική αλλά ο,τιδήποτε άλλο παρά προ-σταθεροποιημένη – αρμονία, δηλ. στην δραστηριότητα της κοινής τους απόδρασης.

Εάν οι μαχόμενοι αγρότες των Βιετκόνγκ, οι οποίοι έπρεπε να βομβαρδιστούν πίσω στη λίθινη εποχή, εκτός από την εκπαίδευση τους στα έργα του Μαρξ και του Λένιν, είχαν λάβει εκπαίδευση και στα έργα του Όμηρου – τούτο, επειδή δεν ήμασταν εκεί, δεν ήμαστε και σε θέση να το γνωρίσουμε. Εντούτοις, όμως, όπως γνωρίσουμε από την νεότερη αμερικανική ιστορία της ιατρικής, ο πόλεμος δεν θα μπορούσε να είχε διεξαχθεί ούτε ένας χρόνος χωρίς τις γνώσεις και τις ‘καταρτίσεις’, οι οποίες είχαν συσσωρευτεί σε δύο παγκοσμίους πολέμους κυρίως στον τομέα της στρατιωτικής ψυχιατρικής και οι οποίες γνώσεις είχαν ‘ενσωματωθεί’ σε πλήθος καταρτισμένων ιατρών και νοσοκόμων της πρώτης γραμμής του μετώπου. Μόνο η εγγύηση ότι κάθε σημείο της πιθανής - επειδή μεταβαλλόμενης συνεχώς - πρώτης γραμμής του πεδίου της μάχης είχε σχεδιαστεί ως ένα προσιτό εντός ολίγων λεπτών ελικοπτέρου ιατρικό αρχηγείο και ότι κάθε πολεμιστής θύμα τραυματικής εμπειρίας από την έκθεση σε έκρηξη οβίδας [Kriegszitterer (shivering, "battle fatigued", "shell shocked" warrior)], μετά από την καταγραφή του στο αρχείο διαγνώσεων ως πάσχον από ψύχωση ή νεύρωση, στάλθηκε αμέσως πίσω στην πρώτη γραμμή του μετώπου χωρίς καμία ιατρική αγωγή, μόνο αυτή η εγγύηση - έτσι αναφέρεται – έσωσε τον πόλεμο για μια τόσο μεγάλη διάρκεια, και πολλούς στρατιώτες από το να ‘μαραζώσουν’ ισόβια σε κάποιο US State Hospital.

Αναφέρεται, όμως, ότι οι Βιετκόνγκ, με Ομηρικό γέλιο ασφαλώς – όπως μπορεί να το συμπεραίνει κανείς από το παραπάνω πλαίσιο – και με μελετημένη κίνηση, ‘μυρίστηκαν’ ακριβώς σε τούτο το ιατρό-στρατηγικό σημείο ανυπέρβλητης δύναμης τον τυροειδή Αχίλλειο τένοντα, και τον επιτέθηκαν διαβολικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως αναφέρεται, συνέβη, με παραπάνω από μια απλά συμπτωματική συχνότητα, ότι, σε περιπολίες και σε αποστολές από ομάδες κομάντο, ένας από τους στρατιώτες, ο οποίος, βαδίζοντας στην μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από τον ιατρό ή τον νοσηλευτή της ομάδας που, συνήθως, φορούσε την ίδια στολή, τραυματίστηκε ελαφριά σε μια ενέδρα. Ωστόσο, μόλις είχε ξεκινήσει να βαδίσει προς τον ιατρό ή τον νοσηλευτή ή μόλις εκείνος επιχειρούσε να τον πλησιάζει για να του φέρει ιατρική βοήθεια, τούτος ο ιατρικός λειτουργός, στις περισσότερες περιπτώσεις, λίγο πριν από την συνάντηση του με τον τραυματισμένο στρατιώτη, έπεσε χτυπημένος τόσο ξαφνικά όσο και σημαδεμένος από μια στις περισσότερες φορές θανάσιμη σφαίρα που του είχε ριχτεί από μια εντελώς διαφορετική γωνία.

Εάν κατόπιν, μεταξύ των βιετναμέζικων αρχιδιαβόλων και των έως εκείνη τη στιγμή πέρα για πέρα ιατραρχικά μολυσμένων αμερικάνων ταξικών αδερφών τους, υλοποιήθηκαν οι απαρχές της δημιουργίας μιας ομάδας σε σύντηξη [fusionierende Gruppe, group-in-fusion], δεν το ξέρουμε^. όμως, από διαλεκτική σκοπιά, το θεωρούμε πλήρως νοητώς. Εκείνο που ο Αμερικάνος πληροφοριοδότης μας είναι σε θέση, από ψυχιατρική άποψη, να αναφέρει επιπροσθέτως, τούτο δεν πάει πέρα από τη διαπίστωση ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το παραπάνω συμβάν ήταν το τέλος της εκάστοτε εμπλοκής μάχης, ή της επιχείρησης, εάν όχι της εγχείρησης.

Το ιατρικό σύμπλεγμα στο σύνολο του (ο κόσμος της έλλειψης / στέρησης, η ιατρική, το στρατιωτικό) είναι το κύριο σημείο εστίασης για μια στρατηγική της επαναστατικής επίθεσης.

Η αρρώστια ως το προμηνυόμενο τέλος [anticipated end] του κόσμου της έλλειψης / στέρησης και της υπεραξίας, καθώς και ως η προμηνυόμενη αρχή [anticipated beginning] του παγκοσμίου κομμουνισμού,
παντού όπου ο ιατρικός αφορισμός και το ιατρικό πληρεξούσιο ζωής και θανάτου [medical blood ban] θα καμφθεί (συντριφτεί).

Διαμεσολαβήσεις: εναγώνια διαλεκτική, μετωπικός ασθενής, πάθοπρακτική δια της σύντηξης [fusionierende Pathopraktik].

Παθοπρακτική δια της σύντηξης: όλοι συμμερίζονται στο στόχο, κανείς δεν εμποδίσει τον άλλο.

Κάθε βήμα που εξαπολύει την αρρώστια και απελευθερώνει από τον ιατρό είναι ένα βήμα στο οποίο η αρρώστια αφήνει πίσω της τα διαρκές ίχνη της εξαφάνισης της.

Μετάφραση στα ελληνικά: SPK/PF(H) – MFE Ελλάδας

Οριστική έκδοση: Huber
KRANKHEIT IM RECHT